Regie: Sam Jones | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2023

De Duitse filosoof Hegel zei ooit dat de geschiedenis ons leert dat de geschiedenis ons niets leert. Daarmee bedoelde hij dat de mens bepaalde fouten keer op keer blijft maken. Neem muzikanten: die blijven maar aan de drank en drugs geraken. Zo vaak dat het tegenwoordig niet meer interessant materiaal voor een documentaire is. Dat aspect van Jason Isbell: Running With Our Eyes Closed is dan ook niet bijzonder boeiend. Voor de rest is het een kundige documentaire over deze countryster.

In de VS is Jason Isbell en bekende zanger, muzikant en componist. Dankzij zijn solocarrière en zijn tijd in de Drive-By Truckers. Hier is hij wat minder bekend, hoewel hij slechts enkele maanden geleden nog met zijn band in een uitverkocht Paradiso optrad. Kort voor de coronapandemie begon men met de opnames van een documentaire over hoe zijn album tot stand komt. Behalve met hem maken we kennis met zijn vrouw en enkele mensen om hem heen, maar vooral met de weg die Jason heeft bewandeld tot nu toe.

Dat pad is op prettige wijze in verschillende stukken gesneden, waardoor er steeds ongeveer een kwartier aan elk onderwerp wordt besteed. De relatie tussen hem en zijn echtgenote en wat voor rol zij in de studio speelt, hoe hij ontdekt werd, hoe de opnames werden verstoord door COVID-19, en meer.

Uiteraard komt drank- en drugsgebruik ook aan bod, en dat kennen we nu wel. Het is in het geval van Isbell ook nog eens minder boeiend omdat zijn verslavingen zijn ontstaan toen hij als jonge getalenteerde knul op tournee ging met die Drive-By Truckers, die ook liters whiskey achterover sloegen. Daarbij is een achterliggend verhaal over zijn ouders, die vaak ruzie maakten en uiteindelijk scheidde.

Het enige vernieuwende is dat Isbell aangeeft geleerd te hebben, dat hij vanuit zijn perspectief een beetje dronken en high was en nooit kwade bedoelingen had, maar dat de mensen om hem heen behoorlijk geïntimideerd door hem waren. Hij had het niet gedaan, maar zij hadden de verwachting dat hij ze fysiek zou aanvallen. Het is fijn om te zien dat hij geleerd heeft hoe belangrijk het is om zich in andermans schoenen te kunnen plaatsen.

Zijn vrouw Amanda komt net zo veel aan het woord als hij zelf, en dit is een behoorlijk open raam tot hun privéleven. Want beiden, maar vooral zij, laten hun irritaties flink doorschemeren. Als deze twee binnen nu en enkele jaren een punt zetten achter hun huwelijk, zal niemand daar vreemd van opkijken, behalve misschien zijzelf. Amanda laat zich voor een deel ook interviewen met een belachelijke zonnebril op, dit maakt haar er niet sympathieker op.

Jason zelf is bij vlagen ook een verwend nest. Eerst zeurt hij over hoe teleurstellend een albumrelease is tijdens een lockdown, vervolgens is hij helemaal in zijn nopjes over de verkoopcijfers, om even later weer boos te zijn omdat tijdens een huiskamerconcert een pakketje wordt bezorgd. De man heeft het goed en claimt zich daarvan bewust te zijn, maar heeft niet veel nodig om nukkig te zijn. Hij snapt niet dat de rest van de wereld tijdens de lockdown geen landgoed bezat om zich op terug te trekken.

Wat hij wel snapt is zijn muziek en hoe hij die wil vormgeven. Isbell wil zijn hart en ziel stoppen in zijn nummers, maar dan op zo'n manier dat het een fijne luisterervaring is in plaats van dat het klinkt als therapie. Het is typische moderne Amerikaanse country, die het meer van de tekst moet hebben dan de muziek. Daar is een grote markt voor, ook buiten de VS. Zelfs als je er geen fan van bent is het geen marteling om er naar te luisteren, en dat geldt ook voor het bekijken van deze documentaire.

Jason Isbell: Running With Our Eyes Closed is te zien bij HBO Max.