Regie: Praveen Morchhale | Scenario: Praveen Morchhale | Cast: Shilpi Marwaha (Aasia), Noorjahan (Inaya), Zaba Banoo (oma), Ajay Chourey (overheidsbeambte), Bilal Ahmad (taxichauffeur), Habibulla (vader), Ahsan Bismil (minnaar) Tahmida Akther (verpleegster), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2018

Als je echtgenoot verdwijnt, krijg je in de Noord-Indiase deelstaat Kasjmir de status half-weduwe. Verpleegster Aasia is zo iemand en probeert al jaren haar man officieel dood verklaard te krijgen, om verder te kunnen met haar leven. Bijna dagelijks gaat ze in de wachtrij bij dezelfde overheidsbeambte, die graag een - kuch - tegemoetkoming wil voor zijn diensten. Intussen lopen de spanningen steeds hoger op met haar puberende dochter Inaya en blijft een goed bevriende geschiedenisleraar maar huwelijksaanzoeken doen.

Mannen worden in deze roerige grensstreek met Pakistan aan de lopende band in de gevangenis gesmeten of gedood, zo lijkt het. Aasia is bang dat haar echtgenoot weer opduikt, ook al keren verdwenen mannen nooit terug. Gebeurt dat toch, dan zou een nieuw huwelijk direct ongeldig worden voor de wet. Oftewel, als ze zich overgeeft aan de beambte, kan ze misschien de boel achter zich laten. Maar wat is de oprechte liefde voor haar nieuwe minnaar dan nog waard? Ze zit dus in een Catch-22-situatie. Als Widow of Silence iets heel erg goed doet, dan is het duidelijk maken hoe dit op Aasia weegt, evenals de maatschappelijke en sociale druk om te hertrouwen.

Bij sommige films merk je eerder aan de onderwerpkeuze dan aan het plot waarom hij gemaakt is. De half-weduwen van Kasjmir zijn een boeiend gegeven. Maar je kunt deze film niet verwijten dat er heel veel in gebeurt. Het is een zeer passieve vertelling, vol mooie maar ook stroperige shots van ontmoetingen. Pas in de laatste twintig minuten gooien meerdere ontwikkelingen echt een knuppel in het hoenderhok. Mocht je de speelduur tot die tijd lastig te verteren vinden, het einde alleen al is het wachten meer dan waard.

Wat echter niet helpt, in dit geval dan, is het gebruik van non-professionele acteurs in bijrollen. Meestal geven ze een film met een sterk sociaal-realistisch karakter het gevoel van verhoogde authenticiteit, alsof je naar een halve documentaire zit te kijken. In Widow of Silence is dat effect nagenoeg afwezig. Sterker nog, je hoort - zelfs als je niets van de taal verstaat - maar al te goed dat de dialogen veel te houterig worden opgelepeld. Op hoofdrolspeelster Shilpi Marwaha na klinkt iedereen bovendien continu op hetzelfde emotionele vlak.

De monotonie wordt nog iets opgebroken door een terugkerend element dat enige luchtigheid biedt: de dagelijkse ritjes in een taxibusje die Aasia van haar dorp naar de stad brengen en weer terug. De poëtische chauffeur heeft het geregeld aan de stok met verschillende passagiers. En zelfs de mindere acteerkwaliteiten van verschillende betrokkenen doen weinig afbreuk aan de prettige dynamiek die dit oplevert.

Soms heb je films met overduidelijke gebreken, die toch ontzettend de moeite waard zijn om te kijken. Widow of Silence valt heel erg in die categorie. Want echte vrouwen zoals Aasia hebben nauwelijks een stem en op deze manier krijg je uitgebreid de kans om jezelf in de positie van een half-weduwe te verplaatsen. Je voelt voor even hoe het is om zo door het leven te moeten gaan. Je moet er weliswaar ietsje harder voor werken dan bij veel andere films, waarin wat meer te beleven valt, maar dan heb je toch een unieke filmervaring.

Widow of Silence is te zien bij Picl.