In 1953 raakt legendarisch televisiejournalist Edward R. Murrow in de clinch met communistenjager Joseph McCarthy. In een door paranoia beheerst Amerika vertegenwoordigt Murrow de stem van het gezonde verstand; regisseur George Clooney verwijst overduidelijk naar het huidige politieke klimaat in de VS.
Fluwelige jazzmuziek en oogstrelende zwart-wit fotografie vormen de aantrekkelijke verpakking voor een intelligente film over een stukje haast vergeten Amerikaanse televisiegeschiedenis en een haast vergeten Amerikaanse televisielegende. Edward R. Murrow, die werkelijk fenomenaal wordt neergezet door David Strathairn, is in 1953 al een gevierd journalist en bekend om zijn onkreukbaarheid. Via het verhaal van een wegens vermeende communistische sympathieën ontslagen marinepiloot, kruist zijn pad dat van senator McCarthy, die de schrik er goed in heeft bij de Amerikanen. Iedereen die niet vóór de senator en zijn heksenjacht is, wordt gebrandmerkt als een communistenvriend en een landverrader. Murrow houdt temidden van zijn nerveuze collegas het hoofd koel. Middels een feilloos verwoord exposé in zijn programma See It Now, waarin hij de kwalijke methodes en ongefundeerde verdachtmakingen van McCarthy en consorten voor zichzelf laat spreken, legt Murrow de vinger op de zere plek: Dissent is not the same as disloyalty. We cannot defend freedom abroad by deserting it at home.
George Clooney concentreert zich op de gebeurtenissen in de news room van CBS en laat zien hoe Murrow en diens producer Fred Friendly (gespeeld door Clooney zelf) zich staande moeten houden tegen toenemende druk van hun superieuren en sponsors, die maagpijn krijgen van al die controversiële onderwerpen (een uitspraak van CBS-baas Bill Paley destijds). Ook Clooney laat McCarthy via archiefbeelden voor zichzelf spreken, waardoor des te duidelijker wordt hoe weinig er nog steeds voor nodig is om een heel land in de greep van angst en achterdocht te krijgen. Murrows briljante, kraakheldere observaties kun je moeiteloos toepassen op de VS anno 2006, wat natuurlijk ook de bedoeling is. Het commentaar dat via jazzliedjes op de plot wordt gegeven ligt er wat dik bovenop en het sublotje over een stiekem getrouwd CBS-stel is een beetje zinloos, maar ga deze film zien vanwege Strathairns overgetelijke vertolking van de vlijmscherpe, kettingrokende Murrow.
