Toen Lasse Hallström Europa inruilde voor de Verenigde Staten leverde hij na de nauwelijks noemenswaardige dramatische komedie Once Around de beste film van zijn carrière af. Ook al haalde de Zweedse filmmaker het niveau van Whats Eating Gilbert Grape nooit meer, zijn projecten zijn toch altijd van redelijk constant niveau gebleven. Het enige verwijt dat je Hallström mag maken is dat hij tegenwoordig (bitter)zoet sentiment boven heftig en diepgravend drama verkiest. The Cider House Rules en Chocolat waren kwalitatief hoogstaande, maar tamme boekverfilmingen. The Hoax behoort door de lekkere vaart en het smeuïge verhaal tot het betere werk dat Hallström recentelijk uitbracht en zijn Hachi was een brave lieve familiefilm die prima in de stal van Disney had gepast. Voor zijn nieuwste project neemt Hallström ons mee uit vissen. In Jemen nog wel.
Hallströms nieuwste is een bewerking van de debuutroman van Paul Torday. Het is een poging om romantiek, politieke satire, bureaucratie en een hoge feelgoodfactor met elkaar te versmelten. Het gaat in de film niet zo lekker met de reputatie van de Britse regering. Om een charmeoffensief te ontketenen en de misstappen van de regering weg te moffelen kan de woordvoerder van de premier, Patricia Maxwell, wel een goednieuwsverhaal gebruiken. Alfred Jones, een wetenschapper verbonden aan het ministerie van Visserij en Landbouw, wordt door Maxwell opgezadeld met het project om zalmen in het Jemen uit te zetten. Alfred ziet het plan totaal niet zitten, omdat hij het kansloos acht dat de vissen zullen gedijen in het droge Arabische land. De rijke sjeik die de zaak ondersteunt en zijn charmante assistente Harriet Chetwode-Talbot laten de sceptische wetenschapper langzaam warmlopen voor het project.
Fred en Harriet zullen meer tijd met elkaar doorbrengen dan ze aanvankelijk lief is. Het is echter in deze verfilming van Salmon Fishing in the Yemen niet de vraag óf ze het met elkaar zullen doen, maar vooral wannéér. Geen enkele bezoeker zal er vanaf de eerste kennismaking tussen wetenschapper en pr-dame ook maar een seconde aan twijfelen dat de twee voor elkaar gemaakt zijn. De weg naar de oplopende romance is er een van hobbels en obstakels. Zo heeft Harriet het net aangelegd met een militair die vermist raakt in oorlogsgebied. Alfred heeft een moeizaam huwelijk waarbij hij nog nauwelijks met zijn vrouw communiceert. Je hoeft geen filosofie gestudeerd te hebben om de overeenkomsten tussen de strijdbare vis uit de titel en de moeizame opbloeiende romance tussen Fred en Harriet te kunnen zien.
Salmon Fishing in the Yemen is een onderhoudende, risicoloze zit. Het voorspelbare liefdesgesteggel wekt door het tergend langzame tempo nog wel eens wat ergernis op, maar gelukkig spelen er genoeg zaken op de achtergrond om de boel interessant te houden. Zo is het plezierig om acteurs als Ewan McGregor en Emily Blunt tegenover elkaar te zien, zelfs als hun personages wel erg ingewikkeld doen voor ze in elkaars armen vallen. Maar vooral Kristin Scott Thomas in haar rol van Patricia Maxwell zorgt voor de broodnodige vaart, humor en gevatte dialogen. Ze is een goedgebekte regeltante die als een bulldozer over anderen heen walst om haar doelen te bereiken. Haar aanwezigheid is een zegen en de redding voor dit zoetsappige vederlichte liefdesepos, dat zich op prettige wijze onderscheidt van de traditionele romkom.
De invoer van het visje verloopt niet geheel volgens plan. Eenmaal in Jemen legt Hallström in vertraagde close-ups van het dier nog even wat extra symboliek voor degene bij wie nog geen lichtje is gaan branden. Het is jammer dat de regisseur het er allemaal zo dik bovenop meent te moeten leggen, omdat hij hierdoor de kijker niet uitnodigt om door te denken of zaken zelf in te vullen. De aalgladde sjeik die de helse onderneming faciliteert is bovendien een onrealistisch stripfiguur, die eigenlijk niet zoveel toevoegt aan deze boekverfilming. Maar het is vooral het satirische en maatschappijkritische element dat door Hallström niet ten volle wordt benut. Hierdoor kleurt Salmon Fishing in the Yemen door de nette bescheiden regie en de veilige aanpak keurig binnen de lijntjes. Hij past dan ook prima binnen het oeuvre van de regisserende Zweed. Het wordt tijd dat Lasse Hallström eens buiten zijn comfortzone treedt.
