Je kunt geen volk bedenken of er hangt wel een vooroordeel aan vast. Zo schijnen wij Hollanders naast nuchter ook gierig te zijn. Fransen zijn arrogant en overdreven chauvinistisch. Italianen tot slot hebben de naam om gepassioneerd en opvliegend te zijn. Je zou het haast geloven als je de hoog oplopende gemoederen ziet in het lichtkomische drama Una Via a Palermo. Het uitgangspunt is uiterst simpel en een voedingsbodem voor veel misverstanden, ruzies en discussies. Twee auto's komen met hun bumpers tegen elkaar te staan in een smal straatje in een klein Italiaans dorpje bij Palermo. De bestuurders vertikken het om hun voertuig in de achteruit te zetten en zo een einde te maken aan de ontstane patstelling. Eens zien wie de langste adem heeft.
Ondertussen begint de hele buurt zich tegen de kwestie aan te bemoeien. De familie en vrienden van één van de bestuurders, die overigens enkele meters van het strijdtoneel woont, sluiten zelfs weddenschappen af. Ze zijn ervan overtuigd dat de oude dame die achter het stuur zit zich niet zal laten kennen en voet bij stuk zal houden. Haar tegenliggers, een lesbisch stel op weg naar een bruiloft, zetten eveneens hun hakken in het zand. De roodharige van de twee heeft het alleen al snel gezien en besluit achterop de scooter van een buurtbewoner de omgeving te gaan verkennen. Voor praktische zaken als het doen van hun behoefte laten de twee rivaliserende bestuursters gemakkelijk al hun gêne varen ten gunste van hun trots.
Hoe sterk het gegeven van Una Via a Palermo op papier ook is, de uitwerking laat jammer genoeg veel te wensen over. Dit is het kindje van regisseur Emma Dante, die haar eigen roman Via Castellana Bandiera bewerkte tot een scenario en tevens één van de hoofdrollen op zich nam. In te veel disciplines is Dante een groentje. Ze debuteert hier als speelfilmregisseur en had ook geen noemenswaardige ervaring als actrice of scenarist. Dat zie je er ook wel aan af. Dante heeft de grootst mogelijke moeite om het verhaal spannend, consistent en afwisselend te houden. Het resulteert in een spanningsboog die vroegtijdig inzakt en een premisse die te lang wordt uitgerekt om interessant en fris te blijven. Maar ook de dialogen blijven niet even wervelend. Dit doet zich met name voor als de passie en agressie er een beetje uit is en de bestuurders zich lijken te berusten in de situatie.
Dante weet dit weer enigszins vlot te trekken in de derde akte, waarin de humor en absurditeiten terzijde zijn geschoven om plaats te maken voor drama. Dan dringen ook de gedachten die de toeschouwer al die tijd heeft eindelijk door tot de personages. Als studie naar het merkwaardige, koppige gedrag van de mens als zijn eergevoel op het spel staat, is Una Via a Palermo slechts gedeeltelijk geslaagd. Dit geldt eveneens voor Dantes pogingen de menselijke interactie te vangen in een conflictsituatie. Amusant is het allemaal wel, maar daar weet de filmmaakster het niet anderhalf uur lang mee te redden. Het lange eindshot daarentegen is weer uitermate fascinerend, al is het maar omdat Dante hiermee veel lef toont.
