Lekker vertrouwd, Liam Neeson met een verharde blik in zijn ogen en een pistool in zijn rechterhand. Toch is Absolution geen wraakfilm, ook al doen de filmposter en de reputatie van de Ierse Hollywoodster dat vermoeden. Het personage Thug heeft weliswaar heel wat recht te zetten, maar dan vooral zijn eigen fouten. Thug heeft er in zijn leven nogal een potje van gemaakt en zoekt onder medische tijdsdruk naarstig naar vergeving van zijn zonden. Maar helaas, zoals hij zelf zegt: "Ik kan alleen goede dingen doen door slecht te doen."
Thug is een voormalig bokser die iets te veel klappen tegen zijn hoofd heeft gehad en op het punt staat uit het gangstercircuit gerouleerd te worden. De jongere generatie neemt deze fossiel niet meer serieus en zijn geheugen laat hem meer en meer in de steek. In een bibberig handschrift noteert Thug namen, telefoonnummers en adressen in een klein kladblokje, zodat hij zijn 'werk' nog enigszins kan blijven doen. Vanwege de sombere diagnose besluit hij ook om weer contact te zoeken met zijn vervreemde dochter. Die zit daar geenszins op te wachten.
Liam Neeson (inmiddels tweeënzeventig) zal naar verluidt volgend jaar met pensioen gaan, maar perst er intussen de ene na de andere rol uit. En ongeacht de kwaliteit van de productie verzaakt Neeson zelf nooit. Ook als hij weer eens getypecast wordt als de man met een missie die geweld niet schuwt, geeft hij de film altijd nog iets extra's. Absolution is daarop geen uitzondering.
Fysiek is Neeson nog steeds best geloofwaardig als zware jongen en ex-bokser. Niet dat hij heel veel tikken hoeft uit te delen, want dit is absoluut geen actiefilm. Het verhaal speelt zich deels af in criminele kringen en de dreiging van geweld is er altijd, maar de daadwerkelijke gevechten zijn op twee vingers te tellen en in een oogwenk voorbij. Thug kan uitdelen als het moet, maar doet dat met mate.
Een paar jaar geleden speelde Neeson al een man met geheugenverlies in Memory, maar nu zien we hem van zijn meest kwetsbare kant: verward, onzeker en vaak de wanhoop nabij. Geen koele kikker of meedogenloze engel der wrake, maar een man die met beperkte mogelijkheden nog iets probeert te maken van zijn nalatenschap. Dat blijkt lastig, want Thug heeft de 'vloek van de klootzakvaders', zoals zijn dochter lang geleden op pijnlijke wijze leerde. Ook zelf ziet hij wel in dat hij zo ongeveer het slechtst denkbare rolmodel is voor zijn kleinzoon, ondanks zijn pogingen tot verbetering.
Absolution is een sober misdaaddrama met een eenvoudig plot en dat is een goede zaak. Sterker nog, zodra het verhaalverloop wat vetter wordt aangezet om tot de climax te komen, voelen de ontwikkelingen enigszins geforceerd aan. Er is een subplot met vrouwenhandel dat er iets te duidelijk op mikt om Thug toch zijn absolutie te geven, in elk geval vanuit het publiek. De film is echter op zijn best wanneer Thug worstelend met zijn verleden verzoening zoekt, zowel met de nieuwe generaties als met het spook van zijn eigen vader die we in enkele mooie droomscènes voorbij zien komen.
Naast Neeson in de hoofdrol vallen Frankie Shaw als dochter Daisy en Yolonda Ross als Thugs vriendin op. De laatste brengt wat positieve energie naar dit toch wel treurige verhaal. De ingetogen Thug vraagt haar op een gegeven moment of zij is geboren zonder filter of dat ze daar aan heeft gewerkt. Het is een zeldzaam luchtig momentje in deze onderhoudende film die mogelijk dus onderdeel is van Neesons afscheidstournee. Laten we hopen van niet.
