in Recensies
Update:
De romantische komedie is niet alleen compleet dichtgesnoerd, het genre permitteert zich ook weinig vrijheden. Verliefde stelletjes of smachtende singles willen verrast worden, maar er moeten met de romkom ook niet te veel fratsen worden uitgehaald. Dus origineel uit de hoek komen als maker van de romkom: ga er maar aanstaan. Misfit-duo Erwin van den Eshof en Paul de Vrijer doen toch een poging. Dat hadden ze beter achterwege kunnen laten.
Bo Maerten speelt Evi, wier status als vrijgezel geheel aan zichzelf te wijten is. Nog herstellende van de breuk met inmiddels ex Bo is er geen kerel goed genoeg. Ze heeft haar oordeel dan ook wel heel snel klaar. Evi hoeft maar een blik op potentieel datemateriaal te werpen en ze weet al dat ze geen match zijn. Ze werkt in een testlab voor het bedrijfsleven en loopt een aantrekkelijke nieuwe collega tegen het lijf.
Die ze vrijwel meteen weer afschrijft. Als haar beste vriendin Noa Evi meesleept naar een speeddate avond in een restaurant in de nok van een grote toren - Evi is geobsedeerd door de bouwwerken - heeft ze er aanvankelijk weinig zin in. Ze gaat toch overstag, maar treft daar het gangbare ritueel aan van mannen die toch niet aan haar imposante wensenlijstje kunnen voldoen. De avond neemt een geheel andere wending wanneer er brand uitbreekt in de toren.
Regisseur Van den Eshof en scenarist De Vrijer (flauw, maar de achternaam is vast louter toeval) proberen de avonturen van hun snobistische hoofdpersoon te combineren met een lichte rampenfilm. De keuken van het restaurant wordt bestierd door Vince, die al net zo veeleisend is als Evi, maar dan op het culinaire vlak. Dat dit een gouden combinatie is mag geen verrassing heten. Gelukkig hoeven we ons dan nog maar ongeveer een uurtje door veel paniek en onhandig gehannes heen te bijten.
Terwijl de ene helft van de heteronormatieve datingsclub zich gevangen ziet op de bovenste etage, komt de andere helft vast te zitten in de lift. Opzichtig is het gegeven dat er voor elk potje wel een passend dekseltje in het gebouw te vinden is. Een voor een zien we de tortelduifjes - vaak elkaars tegenpolen, want die trekken elkaar nou eenmaal aan - nader tot elkaar komen, De urgentie om heelhuids het pand te verlaten daalt met de minuut.
De Vrijer laat zijn personages, waaronder een grote populatie (ex)-soapies, tegeltjeswijsheden en gevatte oneliners op elkaar afvuren, maar ze vertikken het om sympathie op te wekken. Daarnaast zijn er veel te veel bijfiguren, vertolkt door een keur aan acteurs. Onder wie de chronische vervelende Gover Meit, die zich niet meer Stefano Keizers noemt, maar tegenwoordig Donny Ronny heet. Welk alter ego de aansteller zich ook aanmeet, acteren kan hij beter achterwege laten.
Het valt de makers te prijzen dat ze met Vuur & Vlam een originele draai aan een afgezaagder dan afgezaagd genre geven. Dat hun poging hopeloos strandt komt niet alleen door de belabberde uitwerking van vrijwel alle personages, maar voornamelijk omdat ze al na vijf minuten tegen de limieten van de romkom aanlopen.
Vuur & Vlam is te zien bij Prime Video.
