Meer dan welk ander genre, gunt de wereldcinema - als dat al een apart genre is - je een blik op levens die doorgaans ver van je afstaan. Het laat je onderdompelen in compleet andere culturen, met andere gebruiken, tradities en opvattingen. Je komt als een rijker mens de bioscoopzaal uit. Dit toont maar weer eens aan dat film niet alleen een reis naar de fantasie kan zijn, maar ook naar andere werelden.
Dit aantrekkelijke uitgangspunt geldt zonder meer voor de Mexicaanse Oscarinzending Sujo, die draait om het leven van de titelfiguur als kind en als jongvolwassene. Sujo groeit op in eenvoudige omstandigheden, maar staat een complex leven te wachten. Als kind wordt hij geconfronteerd met de directe gevolgen van bruut geweld, wanneer zijn vader, lid van een drugskartel, voor zijn ogen wordt doodgeschoten.
Sujo groeit op bij zijn tantes die al snel met hem en zijn neven naar een afgelegen berggebied verhuizen om onder de radar van het wraakzuchtige kartel te blijven. Hij groeit afgesloten van de buitenwereld op, maar filmmakers Astrid Rondero en Fernanda Valadez onderstrepen dat zelfs fysieke isolatie geen garantie biedt dat je je kunt afsluiten voor geweld. De centrale, ietwat belegen vraag is of Sujo in de voetsporen van zijn vader treedt of zijn eigen pad zal uitstippelen.
Ondanks de indringende thematiek geven Rondero en Valadez hun verhaal met veel subtiliteit vorm. Als we niet beter wisten, zien we een jongen die zich net zo ontwikkelt als zijn leeftijdsgenoten. Toch sluimert een constante dreiging op de achtergrond, waarmee de regisseurs meer hadden kunnen doen. Het plot verloopt vaak tergend langzaam en is arm aan ontwikkelingen. De voorgeschiedenis van Sujo heeft meer impact dan de latere confrontaties met zijn verleden.
Het is bovendien een zwaktebod om in de laatste akte extra personages op te voeren, zoals een behulpzame lerares, om Sujo's lotsbestemming vorm te geven. Op dat moment is de jongen al nieuwe, onbekende wegen ingeslagen en had er meer uit zijn intrinsieke motivatie gehaald kunnen worden. Dit komt onder andere door de kabbelende, episodische verbeelding van Sujo als kind. De dreiging is wel voelbaar, maar wordt zelden benoemd.
Het aarzelende narratief, dat door de amateuristische acteurs overkomt als een documentaire, staat in schril contrast met de oogstrelende cameravoering. Deze is doelmatig en visueel indrukwekkend, maar Rondero en Valadez redden het verhaal er niet mee. Sujo is niet alleen de (bij)naam van de hoofdpersoon, maar ook een Mexicaans begrip voor een wild loslopend paard. Het is verleidelijk om een parallel te trekken met de hoofdpersoon, maar daarvoor zijn de aanknopingspunten te mager. In de afsluitende scènes proberen de regisseurs het verhaal mooi af te ronden, maar verzanden daarbij in ondermaatse sentimentaliteit.
