in Recensies
Update:
De ruim drie kilometer lange Tobin Bridge overspant de Mystic River en verbindt Boston met Chelsea. In Aftermath blazen verongelijkte huurlingen een deel van die brug op en gijzelen de vastgelopen automobilisten. Het is de boeven (of zijn het nobele patriotten?) om een klokkenluider te doen die vastzit in een gevangenentransport in het gestremde verkeer. De vrouw in kwestie moet de groep helpen hun naam te zuiveren en om dat te bewerkstelligen gaan ze onder aanvoering van 'Captain Chaos' over lijken.
Onder de gijzelaars bevindt zich een jonge veteraan met een 'very particular set of skills', die niet van plan is zijn zusje naast hem in de auto ook maar een haar te laten krenken. Inderdaad, Aftermath is Die Hard op een brug, maar dan in een vaak lachwekkend slechte uitvoering. Een voor een schakelt Dylan Sprouse als onze held Eric de terroristen uit, worstelend met zijn PTSS en de limieten van zijn acteervermogen. Het is vaak een pijnlijk gezicht, maar niet door de klappen die vallen of de kogels die rondvliegen.
Dylan Sprouse staat samen met zijn tweelingbroer Cole al een leven lang in de spotlichten. Ze hebben leuke koppies, maar zijn niet de beste acteurs. Dat hoeft ook niet per se in een lowbudgetfilm zoals Aftermath, maar een charismatischer hoofdrolspeler had het materiaal nog enigszins kunnen verheffen. Vooral omdat we ons verder moeten behelpen met de irritante Megan Stott als zijn jongere zus en de hopeloos gemiscaste Mason Gooding als de grote slechterik Jimmy. Van Gooding gaat geen enkele dreiging uit. Hij schreeuwt met zijn iele stem alleen maar bevelen waar geen enkel logisch plan achter lijkt te zitten.
De klokkenluider, gespeeld door de houterige Dichen Lachman, bijt Jimmy op een gegeven moment dan ook toe: "Ik begrijp dit hele gijzelingsterrorismeding niet!" Het publiek kan dat beamen. Wat al die bommen onder de brug doen is een mysterie, waarom de groep de klokkenluider per se levend in handen wil krijgen een raadsel, en hoe ze denken te ontsnappen terwijl ze door de politie zijn omsingeld een enigma. Deelantwoorden worden wel over het plot gesprenkeld, maar als je er een paar seconden over nadenkt (wat Jimmy blijkbaar niet deed) slaat het eigenlijk helemaal nergens op.
De topografie in deze film is daarnaast ronduit verwarrend. Een brug heeft slechts twee richtingen, maar toch ziet Eric steeds kans om de huurlingen te ontlopen of juist precies achter ze op te duiken. Ook keert hij geregeld terug naar zijn auto om even met zijn zus te overleggen en op een gegeven ogenblik komt hij zelfs op een verdieping lager terecht waarna hij op een of andere manier weer op een compleet andere plek omhoog weet te komen.
Tijdens de hele film is niet duidelijk wie zich waar en ten opzichte van elkaar bevindt. Hoe zit dat bijvoorbeeld met de politie? Staan die aan de Boston-kant of aan de Chelsea-kant om Jimmy en zijn kornuiten in te rekenen. En waarom wordt het deel van de brug waar de terroristen zich níet bevinden niet ontruimd? Het hele plot zit vol gaten, bizarre toevalligheden en onafgewerkte zijpaadjes. Zo liggen de sleutels waarmee een van de gevangenen wil ontsnappen natuurlijk voor het oprapen en is er tussen de actiescènes door af en toe een rustig momentje om elkaar wat beter te leren kennen. Blijkbaar houden alle partijen op hetzelfde moment pauze en weten ze dit ook van elkaar.
Aftermath (zelfs de titel is slecht) deed het erbarmelijk aan de wereldwijde kassa, maar kreeg op Netflix een tweede leven en wist in een aantal landen zelfs de top drie binnen te dringen. Waarschijnlijk is het daaraan te danken dat we hem in de bios kunnen zien. Trap niet in de val!
