Aan haar houding is af te lezen dat ze er eigenlijk al niet meer in gelooft, maar toch probeert Adele het maar bij het nisje op haar oude familieboerderij. Zorg dat er iets moois gebeurt, zegt ze lusteloos tegen het Jezusbeeldje. Haar leven is in het slop geraakt, dus nu is het hopen dat God haar eruit trekt. Maar ze zal het toch echt zelf moeten doen. Samen met haar moeder, zus en dochter.
De ellende is allemaal begonnen door de economische crisis in Italië. Voor het textielbedrijf in de stad was er geen toekomst meer, zeker niet nadat de man des huizes hun geldprobleem probeerde op te lossen. In een zwartkomische scène vroeg in het kleinschalige Italiaanse drama In Grazia di Dio, denkt hij samen met zijn broer een makkelijke lucratieve opdracht te hebben aangenomen. Maar nadat ze midden in de nacht een boot uit de haven hebben meegenomen, komen ze erachter dat er maar weinig benzine in de motor zit. En dus dobberen ze stuurloos op zee. Zeilen kunnen ze geen van tweeën, dus even later zitten ze in de gevangenis.
Het heeft wel iets geestigs, die droevige knulligheid. Alleen is dat niet de toon waar regisseur Edoardo Winspeare voor gaat. Hij schetst een situatie waarin mannen het onderspit delven en vrouwen onafhankelijker moeten worden. Adele is in een lastig parket terechtgekomen en moet het nu zelf zien te rooien. Ze verkoopt haar huis en vertrekt naar het platteland, om daar rond te komen van de groentes op het grote familielandgoed.
In Grazia di Dio gaat over vrouwen die op verschillende leeftijden een nieuwe start maken. Terwijl Adele zich vooral druk maakt om de financiële sores, is haar zus Maria Concetta bezig om werk te vinden als actrice en laten zowel puberende dochter Ina als moeder Salvatrice zich gelukkig maken door mannelijk schoon. De dames houden er allemaal hun eigen denkwijze op na, wat voornamelijk zorgt voor onderlinge spanningen op de prachtig gelegen boerderij. Zo gelooft Adele niet in een acteertoekomst voor haar corpulente zus, ze zou normaal werk moeten vinden. Intussen ergert Ina zich rot aan het verliefde gefladder van haar bejaarde oma, en aan een nieuwe man die zich opdringt in het leven van haar moeder; een oude schoolvriend die aanbiedt om de boel financieel op de rails te krijgen.
Het is het stadse egocentrisme wat er nog altijd in zit, en waar het groepje vrouwen van af moet zien te komen om samen een nieuw prettig bestaan op te bouwen. Dat verhaal heeft weinig om het lijf, waardoor de speelduur van ruim twee uur aanvoelt als een pittige zit. Gelukkig wordt er goed gespeeld door de cast van amateuracteurs. Daarbij levert de setting van het zonnige Italiaanse Salento (de hak van de laars) mooie plaatjes op.
