De derde en vooralsnog laatste roman van de Amerikaanse schrijfster Gillian Flynn werd vorig jaar verfilmd door niemand minder dan David Fincher. Flynn verzorgde zelf het scenario van Gone Girl en ontving voor haar bewerking een Golden Globe-nominatie. Het was niet alleen de donkere precieze regie van Fincher die deze thriller zo geslaagd maakte, het was ook Flynns bronmateriaal dat zich uitermate goed leende voor een verfilming. Zelfs wanneer de thriller halverwege van perspectief verandert en je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, blijft Gone Girl ongekend spannend. Eerder al schreef Flynn het misdaaddrama Dark Places waarin een fictieve geruchtmakende moordzaak uit 1986 centraal staat. Het verhaal zit echter een stuk minder vernuftig in elkaar, waardoor schrijver en regisseur Gilles Paquet-Brenner al vroegtijdig met een geloofwaardigheidsprobleem te kampen hebben. Alle uitstekende acteursvertolkingen ten spijt.
Voor haar boek haakte Flynn aan bij de satanismehype die de Verenigde Staten van de jaren tachtig in zijn greep hield. Onder meer door toedoen van heavymetalbands ontstond er een ware rage op het gebied van het aanbidden van donkere krachten. De belijders hadden vaak geen flauw idee wat er achter schuil ging, maar zagen het als een legitimatie voor geweld en egotripperij. in Dark Places speelt het satanisme slechts zijdelings een rol, of Paquet-Brenner slaagt er simpelweg niet in om de impact ervan duidelijk voor het voetlicht te laten treden. In 1986 wordt een kleine gemeenschap in Kansas opgeschrikt door een duister familiedrama. Een moeder en twee van haar dochters komen op gruwelijke wijze om het leven. De jongste dochter Libby weet te ontkomen en groeit uit tot het mikpunt van de media die maar al te graag haar verhaal oplepelen. Libbys enige broer Ben wordt aangewezen als de schuldige en verdwijnt zonder duidelijke, maar waarschijnlijk satanische motieven, achter de tralies. Jaren later is de populariteit van de zaak op de achtergrond verdwenen, maar wordt de nu volwassen Libby uitgenodigd door een clubje moordzaakhobbyisten om tegen betaling over de misdaad te praten. Omdat ze krap bij kas zit besluit ze in te gaan op het voorstel om de zaak tot op de bodem uit te zoeken; te beginnen met het opzoeken van Ben die ze al die jaren niet heeft gezien.
De hoofdrol van Libby Day wordt ingevuld door Charlize Theron, een stoere dame die zich door niemand de les laat lezen en zon beetje de complete schermtijd met een donkerblauwe baseballcap rondloopt. Paquet-Brenner gooit een aantal balletjes op, zonder deze echt zorgvuldig uit te werken. De fascinatie met beruchte moordzaken bijvoorbeeld en het feit dat het drama voor de één de adrenaline voor de ander betekent. Een verontruste gemeenschap stuurde de puber Libby geld, maar of het uit medelijden of sensatiezucht is blijft schimmig. Eenmaal volwassen heeft de vrouw nooit echt wat van haar leven kunnen brouwen. Als Libby zich meldt bij The Kill Club van Lyle Wirth heeft ze eigenlijk helemaal geen zin meer om de zaak opnieuw op te rakelen. Met het gastoptreden worden al de eerste aanwijzingen naar de oplossing van de zaak weggegeven, een zwaktebod aangezien het gaat om omstandigheden die er naar believen bij worden gesleept. Het is dan ook wachten tot deze materie in de zwakke finale weer ten tonele wordt gevoerd om alles keurig af te ronden. Het is bovendien niet duidelijk of Libby nu op zoek is naar de waarheid of vooral met zichzelf en het verleden in het reine wil komen. Dat Ben onschuldig is moge duidelijk zijn, want daar refereert de regisseur wel heel duidelijk naar. Ondertussen schakelt Paquet-Brenner flink heen en weer tussen heden en verleden. De overgangen zijn soepel, maar wederom is evident dat er nog wat moet worden gedaan tussen de complexe relatie tussen Ben en zijn zonderlinge vriendinnetje Diondra.
Als alle plotelementen samenkomen voel je je toch wat bekocht. Dark Places is nu eenmaal niet een verhaal dat prachtig rond wordt gemaakt en geniaal in elkaar steekt. Bovendien blijven er wat vragen overeind die niet het bevredigende antwoord krijgen dat ze verdienen. Dit zijn weliswaar issues die over details handelen, maar dat je je er zo mee bezig moet houden als de aftiteling over het schermt rolt zegt eigenlijk genoeg. Het is een gotspe dat Flynn zelfs de aard van de moordzaak waar het allemaal om draait in de waagschaal stelt. Hiermee haalt ze het fundament van haar thriller fors onderuit. Dit alles betekent overigens niet dat we bijna twee uur van ons leven hebben weggegooid. Vooral Theron maakt indruk met haar invulling van een gekweld personages dat door omstandigheden wordt gedwongen om zichzelf in de spiegel aan te kijken. Maar ook Chloë Grace Moretz weet te beklijven als een verknipte jonge vrouw met dubieuze motieven die het hoofd van haar vriendje Ben op hol weet te brengen. Als Finchers thriller niet zon onmogelijk precedent had geschapen, dan was deze tweede Gillian Flynn-verfilming wellicht wat beter te pruimen geweest. Ach, ze krijgt een nieuwe kans met het aangekondigde vervolg op Gone Girl.
