Mahin is al dertig jaar weduwe. Wanneer haar vriendinnen tijdens het zoveelste theekransje zeggen dat ze nodig aan de man moet, beseft Mahin dat ze daar eigenlijk wel behoefte aan heeft. Maar de spoeling blijkt behoorlijk dun voor een alleenstaande vrouw van zeventig. En dan ontmoet ze Faramarz.
Deze korte omschrijving beslaat de hele eerste helft van de film. Het is klein, ingetogen drama in zijn meest bescheiden vorm. Met een vleugje komedie, want in de tweede helft valt er regelmatig wat te gniffelen. Toch ligt de nadruk meer op de weergave van vrouw-zijn in Iran dan om de lach.
De trage eerste helft kent enkele dipjes. De introductie van Mahin is niet bijzonder origineel. Ze wordt neergezet als een alleenstaande vrouw die afhankelijk is van een jonge man die haar rondrijdt en helpt met boodschappen doen. Haar dochter woont in het buitenland en heeft weinig aandacht voor haar, zelfs wanneer ze bellen. Mahin heeft een groepje vriendinnen, maar ze zien elkaar niet vaak.
Dodelijk saai wordt het gelukkig niet. Er is altijd publiek dat geniet van een 'slice of life', maar makers Moghadam en Sanaeeha voegen wat extra elementen toe om de aandacht vast te houden. Zo is er een scène waarin ze op een bankje zit, een praatje maakt met een straatveger en beweert dat ze een echtgenoot heeft. Even later probeert de politie een jonge, opgemaakte vrouw te arresteren voor het verkeerd dragen van een hoofddoek.
Je kunt er een lieve dramatische komedie in zien, romantisch zelfs, maar deze scène is tekenend voor wat de makers eigenlijk willen zeggen. Want later volgt een gebeurtenis die laat zien dat vrouwen in Iran extreme maatregelen moeten nemen om niet in de problemen te komen met justitie of mensen uit de buurt.
Halverwege de film merkt ze Faramarz op, een vrijgezelle taxichauffeur. Ze spoort hem op en dwingt een rit af. Onderweg naar huis versiert ze hem en hapt hij toe. De rest van de film speelt zich af tijdens deze ene avond en vanaf dan begint het pas echt te sprankelen - nog steeds klein en intiem.
De kijker is getuige van twee eenzame mensen op leeftijd die elkaar oprecht zien zitten en intens gelukkig zijn met deze onverwachte late kans. Iedereen die ooit een minimalistische date heeft gehad met iemand met wie het klikte, zal zich moeiteloos kunnen verplaatsen in deze twee en ongetwijfeld van ze gecharmeerd zijn.
Het avondje tussen Mahin en Faramarz is simpel en origineel, maar raakt des te meer omdat hun gevoelens zo oprecht en herkenbaar zijn. Faramarz is in de zevende hemel door deze plotselinge aandacht van een vrouw die hij aantrekkelijk een aardig vindt. Mahin heeft in tientallen jaren niet zulke complimenten gehoord. Verliefdheid is universeel, en My Favourite Cake brengt dat waanzinnig goed over.
Aangezien de film toch moet eindigen, duurt ook de date niet eeuwig. Uiteindelijk komt het eerdergenoemde thema onmiskenbaar weer naar voren: vrouw-zijn in Iran kan knap lastig zijn. Daarom mag dit geen komedie worden genoemd, al is het maar om teleurstelling te voorkomen.
De film is in beeld gebracht zoals te verwachten valt van een arthousefilm met een bescheiden budget: voornamelijk handheld-camerawerk en natuurlijke belichting waar geen magie vanuit gaat. Er zijn een paar bijrolletjes, maar de focus ligt volledig op de twee hoofdpersonages. Beide acteurs zijn in Nederland niet bekend, maar hebben in Iran al heel wat titels op hun naam staan.
De eerste helft kan voor sommigen als dodelijk saai aanvoelen. Het duurt lang voordat het verhaal goed van de grond komt. Ook het einde zal mogelijk niet iedereen aanspreken. Maar niemand zal zich storen aan die lange, intieme avond tussen de twee, zelden is een simpel avondje zo charmant verbeeld.
