in Recensies
Update:
Net als bij traumatische gebeurtenissen kunnen ook liefdesrelaties een blijvende impact op iemands leven hebben. Dertiger Lin kan over beide meepraten in de vierde speelfilm van Boudewijn Koole. In zijn tweede boekverfilming laat de Nederlandse filmmaker het niet afhangen van indringende dialogen in een relatie die nog in verkennende fase verkeert. In plaats daarvan draait het om wat er niet wordt gezegd, of de lichaamstaal die niet enkel van seksuele aard is.
Als jong meisje wilde Lin Hokwerda niets liever dan wedstrijdzwemmer worden. Dus dook ze keer op keer in het open water van de vrije natuur. Haar vader stond steevast aan de kant om haar uit het water te hijsen, tot het eens bijna misging. Als dertiger heeft Lin inmiddels een carrière als Olympisch wedstrijdzwemmer achter de rug. Haar vader heeft ze sinds haar tiende niet meer gezien. Ze leunt volledig op de steun van haar moeder in haar ambitie om het Kanaal over te zwemmen.
Tijdens haar bijbaan in een kledingzaak komt ze in contact met de Vlaamse Henri. Een stoere bink die zijn brood verdient als onderwaterlasser van schepen. Hij vraagt haar mee uit en luidt daarmee het begin in van stormachtige affaire. De eerste seks in Henri's riante Amsterdamse appartement aan het IJ is ongemakkelijk en illustratief voor de opbloeiende relatie. Zij staat kwetsbaar naakt voor hem, maar hij weigert haar aan te kijken. De daad wordt dan ook subiet afgeblazen.
Koole presenteert na zijn prijswinnende jeugdfilm Kauwboy en de Hermans-verfilming Nooit Meer Slapen een introvert acteursdrama, waarbij de hoofdfiguren zich maar lastig laten peilen. Lin lijkt een open boek, maar heeft zich eigenlijk nooit met het verleden kunnen verzoenen. Henri vervult de archetypische rol van alfaman, maar ook hij heeft het nodige achter de kiezen. Innige gesprekken blijven achterwege, maar de emotionele toenadering is er wel degelijk.
De relatie tussen de twee laveert voortdurend tussen de vrijheid-blijheid van een prille verliefdheid en een haast masochistische afhankelijkheid. Deze wordt echter nooit uitgesproken. Koole omlijst een fikse ruzie met een dramatisch noodweer. Vaak een afgezaagde filmtechniek om de emoties van de personages te weerspiegelen, maar hier gebruikt de filmmaker het om de woorden te overstemmen. Het doet er niet toe wat er uitgesproken moet worden, het leidt enkel tot nog meer dramatische taferelen.
Koole baseerde zich op het gelijknamige boek van schrijver Oek de Jong. In de mannelijke hoofdrol plaatst hij Kevin Janssens, de acteur die in de debuutfilm van de maker van The Substance nog door zijn vriendin op hardhandige wijze alle hoeken van de kamer te zien kreeg. Hier speelt de Vlaming een man die zijn kwetsbaarheid verhult met een stoer voorkomen. Tegenover hem staat Sanne-Samina Hanssen als Lin, die zich juist kwetsbaar toont in haar emoties en houding richting buitenwereld, maar in werkelijkheid harder is dan ze lijkt.
Waar De Jongs roman meerdere liefdesrelaties van Lin verkent, beperkt Koole zich tot één. Dit leidt tot een minder krachtige uitwerking van de manier waarop Lins verleden met haar vader doorwerkt in haar relatie met Henri. Is er überhaupt wel sprake van een patroon? Verder voelen de vele watermetaforen - van kopje ondergaan tot de diepte opzoeken - tamelijk plichtmatig aan. Dat werkt in geschreven vorm wellicht beter dan in deze schitterend geschoten boekverfilming.
