'Sweet Bobby: My Catfish Nightmare': beetgenomen, maar niet pakkend
Recensie

'Sweet Bobby: My Catfish Nightmare': beetgenomen, maar niet pakkend (2024)

Dertien-in-een-dozijn documentaire over een nietsvermoedende vrouw die zich in een kerel verliest die niet is wie hij zegt te zijn.

in Recensies
Leestijd: 2 min 18 sec
Update:
Regie: Lyttanya Shannon | Scenario: Lyttanya Shannon | Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2024

In 2010 introduceerde de Amerikaanse filmmaker Nev Schulman de term 'catfish' in zijn gelijknamige documentaire. Schulman werd het slachtoffer van een vrouw met een levendige fantasie die hem online allerlei leugens voorschotelde. Wat volgde was een kat(vis)- en muisspel om de waarheid te achterhalen en het achterliggende tragische verhaal bloot te leggen. Het legde Schulman, momenteel herstellende van een heftige nekbreuk, geen windeieren. De gelijknamige MTV-reeks waarin hij lotgenoten helpt werd tevens een grote hit.

Als Netflix een documentaire online zet die luistert naar de titel Sweet Bobby: My Catfish Nightmare, dan mag het geen verrassing heten dat ook hier weer iemand flink in de maling wordt genomen. Dit keer valt de twijfelachtige eer te beurt aan de vijfendertigjarige marketeer en parttime radiomaker Kira uit het Britse Brighton. Via nichtje Simran komt ze in contact met Bobby, de broer van het vriendje van dit nichtje. Er ontstaat een warme, maar platonische online vriendschap.

Want zowel Kirat als Bobby zitten in een relatie. Het contact tussen het stel wordt steeds hechter en intenser, totdat er een vreselijk bericht volgt. Bobby is woonachtig in Kenia en raakt daar betrokken in een schietpartij. Zwaargewond wordt hij naar New York vervoerd. Omdat hij klaarblijkelijk beschikt over gevoelige informatie, belandt hij in een getuigenbeschermingsprogramma. De perfecte reden om nog meer smoezen op te hangen om maar niet met Kirat af te spreken en zelfs niet te bellen. Kirat verliest ondertussen haar hart aan Bobby.

Er zijn een boel vergelijkbare documentaires te vinden op de diverse streamingdiensten en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het lastig is om nog opzien te baren. Het project van Lyttanya Shannon, gebaseerd op een gelijknamige podcast, steekt bijvoorbeeld schril af tegen het uitermate choquerende The Tinder Swindler. Dat komt niet alleen door de voorspelbare uitkomst, maar ook door de saaie, schoolse opbouw. De chronologische feiten worden opgesomd en door betrokkenen becommentarieerd.

Slechts mondjesmaat wordt de culturele achtergrond van Kirat toegelicht. Haar familie is afkomstig uit een in Kenia woonachtige Sikh-gemeenschap, waarin het huwelijk vooral dient om het leven van de vrouw betekenis te geven. Bovendien pakt Shannon het verhaal dat ze wil vertellen behoorlijk rommelig aan met een overdaad aan nagespeelde chatsessies en korte quotes van Kirats familieleden.

Shannon dekt zichzelf goed in door vooraf te vermelden dat ze op sommige momenten acteurs heeft ingezet en kleine details heeft aangepast. De uitleggerige ontknoping loopt niet alleen uit op een teleurstelling, maar voelt tevens gehaast. Hoe slim de overduidelijke oplichting ook in elkaar mag zitten. Het persoonlijk leed en de acht jaar die het heeft geduurd is tragisch, maar het is gegoten in een inspiratie-arm vehikel dat vooral als opvulsel voor Netflix fungeert.

Sweet Bobby: My Catfish Nightmare is te zien bij Netflix.