It's What's Inside is mogelijk de eerste speelfilm die aanvoelt als een filmpje dat je ziet op sociale media: er is alles uit de kast getrokken om er voor te zorgen dat jonge kijkers met een amper-bestaande aandachtsspanne ruim anderhalf uur geïnteresseerd blijven. Hopelijk worden niet alle films zo, maar voor deze ene keer: fantastisch! Een slimme keuze van Netflix om dit pareltje begin dit jaar op het Sundance filmfestival op te pikken.
Reuben gaat trouwen en nodigt daarom al zijn beste vrienden uit, om op de vooravond een groot feest te hebben. Inclusief Cyrus en Shelby, wiens relatie niet lekker loopt omdat hij na negen jaar samenzijn nog steeds niet wil trouwen. Die avond duikt onverwachts iemand uit het verleden op, die weliswaar was uitgenodigd maar niet werd verwacht, en die persoon heeft een uniek spelletje meegenomen dat ieders wereld op hun kop gaat zetten.
Er valt weinig slecht te zeggen over deze vlotte mix aan genres. De eerdergenoemde visuele stijl is niet slechts een loze keuze: It's What's Inside gaat deels over een jonge generatie en hoe sociale media ze beïnvloed. Een van de andere meiden is een succesvolle influencer, en Shelby is daar pijnlijk jaloers op. Het geheel gaat, niet bepaald subtiel, over identiteit.
Greg Jardin is niet slechts schrijver en regisseur, hij doet ook de montage. Dat zij die zich eerst over montage hebben gebogen later een groot talent voor filmmaken tonen is al bewezen door bijvoorbeeld de gebroeders Coen en Sam Raimi. Daar komt ook nog eens bij dat Jardin ook meermaals cameraman is geweest. Geen wonder dat hij er een klein visueel spektakel van maakt, met innovatieve shots en montage, en de kleurrijk belichte setting (van een oud landhuis dat eigendom was van een moderne kunstenares).
Daar blijft het niet bij: wie niet moeilijk doet over het uitgangspunt - en dat zou niemand moeten doen - krijgt een heerlijk verhaal voorgeschoteld. Zodra 'het' van start gaat, ontstaat er al de wetenschap, en daarmee een verontrustend gevoel, dat hier op den duur iets fout zal gaan.
In de eerste instantie zijn de personages niet al te verschillend van elkaar. Het lijken allemaal oppervlakkige Generatie Z'ers die nergens bij kunnen blijven hangen om er dieper op in te gaan. Shelby vertelt de meiden dat haar huwelijk voorlopig is afgeblazen, en enkele seconden later hebben ze het al over iets anders. Maar dit ogenschijnlijk gebrek is nodig voor het spel dat gespeeld gaat worden.
Niet dat het later volstrekt andere mensen worden, maar er zijn verschillen. Genoeg om ieder personage een eigen identiteit te geven. De film maakt op luchtige wijze gebruik van het psychologische effect van het 'wat als'-gegeven van de het plot. In de eerste instanties zijn het persoonlijke keuzes die personages maken, later blijkt dat het ook nog eens ingehamerde ringen zijn waar het plot zich aan kan haken.
Na een reeks kleine conflicten volgt er halverwege het verhaal een geniaal gigantisch conflict. Niet alleen kakt de boel nergens in, dit nieuwe probleem geeft het geheel een intrigerende boost, die de vraag oproept hoe ze dit gaan oplossen. Ondertussen neemt de hyperactieve filmstijl nergens gas terug.
Deze nieuwe status quo laat de personages weer nieuwe extreme keuzes maken, en niets komt uit de lucht vallen omdat alles eerder netjes is geïntroduceerd. Dat sommige figuren flippen is zeer herkenbaar, want het is een heerlijk bizarre situatie. Die spannend opbouwt naar het begin van de derde akte, het laatste halfuur van de film.
En hierin zit het enige gebrek. It's What's Inside heeft allerminst een slecht einde. Dat zit zeker goed. Wanneer de aftiteling komt volgt er geen leeg gevoel dat het zwak afliep. De laatste zin voordat het beeld op zwart gaat is, juist doordat dit zo abrupt komt, is zelfs goed voor een laatste lach. Het probleem is dat dit niet het hoogtepunt van het verhaal is.
Deze laatste akte wordt namelijk gebruikt om te tonen hoe alle vorken in alle stelen zitten. Dat is ergens een ietwat makkelijke uitvlucht, maar evengoed een prima einde, en de uitvoering is goed. En Greg Jardin is zich hiervan bewust, want via een titelkaart die in beeld komt noemt hij het zelf ook een 'coda'.
Een coda is de laatste akte van een muziekstuk, de term wordt voornamelijk toegepast in klassieke muziek. Muziek is een gigantisch onderdeel van It's What's Inside, met name klassiek in een modern jasje. Wie bekend is met het werk van Wendy Carlos zal aan haar moeten denken (wie dat niet is doet er goed aan om haar te leren kennen). Een soundtrack om de vingers bij af te likken, waanzinnige montage, creatief camerawerk, een unieke filmstijl en een doordacht en spannend plot: meer van dit graag, Netflix.
It's What's Inside is te zien bij Netflix.
