Influencer Nella krijgt een behoorlijk zware relatiebreuk voor haar kiezen, en besluit om kersverse ex Joe uit haar digitale leven te wissen met behulp van AI. Dit komt neer op het tergend langzaam bewerken van de foto's van hen samen, waarbij ze van de AI bij elk beeld moet uitleggen wat het is. Nella herleeft dus haar herinneringen aan Joe en dat is het tegenovergestelde van wat ze wil bereiken. Toch gaat ze hier om onbegrijpelijke redenen mee door, en daarna heeft ze een honderdtal absurde foto's waarin ze lucht staat te knuffelen. En dit is slechts het begin van een verhaal vol onlogische gebeurtenissen.
CTRL begint met een net iets te lange scène waarin Nella en Joe als stel samen te zien zijn, om het er maar dik bovenop te leggen hoe verliefd ze zijn en dus hoe erg de breuk gaat zijn. Ze zijn samen influencers en doen hard hun best de lachers op hun hand te krijgen, met overmatig energieke filmpjes die het in het echt op social media vast niet zo goed zouden doen. Het begin doet aan als een standaard romkom en is nog niet zo spannend als het concept beloofd. Pas wanneer Nella een mysterieuze app downloadt om Joe uit haar leven te wissen, lijkt het verhaal actie te krijgen. Maar dit is slechts van korte duur.
Nella ergert zich dood aan de AI, en deze is inderdaad vreselijk irritant, en daarmee een goed geslaagd, grappig personage. De AI had een grotere rol verdiend, want veel komt die niet in beeld. Het verhaal neemt al gauw een geheel andere wending met een bizar makkelijk te raden ontknoping, die zich al zeer snel voordoet. Het enige wat boeiend blijft is de camerastijl, die volledig bestaat uit beelden van smartphones en computers, tot op het allerlaatst. Heel interessant om te zien dat deze stijl goed uitpakt in plaats van vervelend te worden. In dit geval heeft het verhaal niet veel omhanden, dus zit deze stijl niet in de weg.
Wie goed oplet kan een intrigerend thema van de film ontdekken, of althans een poging daartoe. Het grootste deel van de film draait om het achterhaalde idee van tech giganten die privacy wetten schenden om alles te weten te komen over hun consumenten, wat natuurlijk op geen enkele manier verrassend is. We weten al lang van het bestaan van dataverzameling en deepfakes. En zelfs voordat deze termen bestonden leerden we van Sandra Bullock in The Net al het gevaar van dit soort praktijken. Dit concept herkauwen is alleen interessant als er een originele draai aan gegeven wordt, maar dat doet CTRL absoluut niet.
Veel interessanter dan de tech bedrijven die ongevraagd gegevens verzamelen, is de daarbij horende bereidheid van consumenten om dit te accepteren, zo lang er maar likes behaald kunnen worden. Dit had een heel interessant thema kunnen worden, maar komt helaas niet goed uit de verf. De makers nemen er niet de tijd voor dit idee te onderzoeken in hun afgeraffelde film. Wat overblijft is het clichématige eerste deel. En hoe ongeïnspireerd en uitgemolken het verhaal ook is; het slappe einde overtreft alles. De film lijkt afgekapt voordat deze werkelijk op gang komt. Tijd voor CTRL + ALT + DELETE.
CTRL is te zien bij Netflix.
