in Recensies
Update:
Ondertussen zal Johan Nijenhuis zich waarschijnlijk niet meer druk maken om recensies. Nog even en het is vijfentwintig jaar geleden dat Costa! in de bioscoop verscheen. Hoewel de critici er weinig van moesten hebben, stroomde het publiek massaal toe. Dat is inmiddels standaard bij zijn films, vooral zijn romkoms brengen miljoenen op. Ook Nijenhuis zelf neemt zijn werk niet al te serieus, zo blijkt uit de beste grap van de film die Tineke Schouten tegen het einde maakt.
Roos runt in haar eentje een datingbureau en claimt honderd procent succes te hebben. Het gaat zo goed dat ze een assistent inhuurt, en dat wordt Geurt. De huidige uitdagingen zijn Jenny, Bob, Aldo en Eefje. Roos regelt de perfecte date-avond voor ze en gaat ervan uit dat alles goed komt, maar het lijkt juist de verkeerde kant op te gaan.
Rokjesnacht is gebaseerd op de Nederlandse musical Blind Date. Het is dus geen vervolg op Rokjesdag, maar trekt met deze aanverwante titel waarschijnlijk meer publiek. Moeten bezoekers van Nederlandse romkoms alles maar pikken of is het tijd dat ze zichzelf iets meer gaan respecteren en hogere eisen gaan stellen?
Aan de dialogen is duidelijk te merken dat deze film is geschreven door de man die ook het toneelstuk neerpende. Ze werken op de bühne, maar zijn niet bestemd voor de camera. De gemiddelde Nederlandse schrijver lijkt al niet in staat te zijn om een organisch gesprek te creëren, maar deze maakt het wel heel bont.
De musicaloorsprong verraadt zich door de paar liedjes. Twee hele korte aan het begin en lang daarna nog eens twee. Tijdens de aftiteling ben je ze alweer vergeten. Ze zijn volledig tegen de filmmusicalregels in gefilmd. Het liedje dat vermoedelijk Vijf Voor Twaalf heet, heeft niks te maken met de figuurlijke betekenis van de titel, maar gaat zeer misleidend - en zonder enige aanleiding - over Oudejaarsavond. Daarna gaat de film verder alsof er niks gebeurd is.
Zoals vaker in dit genre overheerst regelmatig een 'wat gebeurt hier in hemelsnaam'-gevoel. In een flashback vraagt Bob zijn ex-vriendin ten huwelijk, waarop zij nee zegt en nonchalant aangeeft dat hij maar even een musical moet gaan kijken terwijl zij een wandeling gaat maken. Wanneer Bob later in het park loopt treft hij haar aan met een nieuwe geliefde met wie ze omgaat alsof ze elkaar al maanden kennen. Een voorbeeld uit velen.
Dit zijn geen personages uit een volwassen film, dit zijn figuurtjes in een geïmproviseerd verhaaltje van een kind. Tenminste, zo komt het over. Het plot van Aldo en Eefje is te bizar voor woorden. Hij masturbeert waar zijn broer bij staat, stalkt Eefje op haar werk en maakt de meest onrealistische seksgrappen. Toch moet hij doorgaan voor een leuke vent.
Brigitte Heitzer is de enige uit de originele musicalcast en dat is te zien. Ondanks de kromme dialogen en rare situaties maakt ze er het beste van. Ook Bertrie Wieringa doet het niet verkeerd als Eefje. De meeste anderen kunnen voor geen meter uit de voeten met het materiaal waarmee ze moeten werken.
Elk personage heeft aan het einde wel een verandering doorgemaakt. De weg ernaartoe is echter krom en lijkt er helemaal niet naartoe te leiden. De Nederlandse romkomwetten dicteren nou eenmaal dat het zo hoort te eindigen, logica is van ondergeschikt belang. Tineke Schoutens personage krijgt bijvoorbeeld een verhaallijn waarin zij datingapps gaat ontdekken, maar uiteindelijk zit ze gewoon in een bar en gaat een gesprek aan.
Zelfs voor Johan Nijenhuis is dit niet best. Het lijkt een haastklus te zijn, waar hij geen enkele passie voor had. Er zit een willekeurig shot in van een kanaalbootje met brandende kaarsen in de gracht naast hotel De L'Europe. Een half uur later heeft Roos exact zelfde bootje met exact dezelfde kaarsen geregeld. Er zit een boom van een vent als figurant in het restaurant. Later duikt hij weer op tijdens het denkbeeldige nieuwjaarsfeestje.
Het lijkt alsof niemand het ook maar iets interesseerde en men gewoon even zo'n Nederlandse romkom in elkaar wilde flansen voor zo min mogelijk geld en een haastig geschreven scenario. Uitbrengen, cashen, klaar. Maar waarom doet men zoiets? Omdat het Nederlandse filmpubliek het toelaat. Verstand op nul en lekker genieten van die onzin. Het is een bekend excuus, maar je mag ook wat hogere eisen en verwachtingen hebben toch? Als maker én als kijker.
