Eens in de zoveel tijd stoft iemand het oude genre van Bogart en Bacall weer eens af: de film noir. Neonoirs halen het helaas maar zelden bij de klassiekers uit de jaren dertig en veertig. Eenzelfde lot treft Killer Heat, waarin Joseph Gordon-Levitt als privé-detective gelukkig zijn geld weer waard is.
De Amerikaanse Hollywoodster bevindt zich op bekend terrein. Twintig jaar geleden speelde hij al in het bijzonder geslaagde Brick, een wel heel geslaagde neonoir van beginnend regisseur Rian Johnson. Op Kreta kan zelfs de meest clichématige detective uiteraard niet met een gleufhoed rondlopen. Een zomerhoed gaat gelukkig nog, de witte broeken doen private dick Nick Bali toch écht schrikken.
Killer Heat is gebaseerd op een kort verhaal van de bestsellerschrijver Jo Nesbø. Deze Noor staat bekend om zijn voorliefde voor rotsklimmen, en dat element vormt dan ook een van de weinige originele elementen in het verhaal. Op de top van de rots ben je uiteraard dichter bij de zon, iets dat voor aardige verwijzingen naar de mythe van Icarus zorgt. Hoogmoed komt voor de val. Alleen wie is hier te dicht bij het onmogelijke gekomen?
Wanneer Nick Bali op Kreta aankomt, wordt hij opgewacht door Penelope. Van haar mag hij tegen riante vergoeding uitzoeken wat er écht is gebeurd toen haar man van een rots donderde. Dat de betreurde steenrijke echtgenoot de ene helft van een eeneiige tweeling was, zet op zijn zachtst gezegd al snel te denken. Voordat bij Bali zelf het kwartje valt, maakt hij genoeg tijd om te peinzen over het noodlot. Hij is tenslotte op een mythologisch eiland, waar de goden wel wat over overspel en moord weten.
Nick Bali doet ijverig zijn onderzoekje, terwijl hij het op een drinken zet. In melodramatische flashbacks zien we hoe hij thuis in New York bijna aan jaloezie ten onder ging. Door deze passages zonder enige dialoog te tonen, maakt regisseur Philippe Lacote zich er wat gemakkelijk vanaf. Stilistisch had hij een gewaagdere keuze mogen maken. Wat nu als hij deze flashbacks - net zoals in Griekse tragedies - door een zingend koortje (of popliedjes) had laten vergezellen?
Pijnlijker nog voelt de gemiste kans rond een collega van Bali. Op Kreta wordt de Amerikaanse detective al snel bijgestaan door een Griekse politieagent: Georges Mensah. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit een Afrikaanse Griek. Regisseur Lacôte laat hier zijn eigen Ivoriaanse achtergrond meespreken. Helaas doet hij dat niet veel meer dan letterlijk, want op een discussie over de naam van de Gambiaan na, blijft het personage van Mensah oningevuld. Een Afrikaan op Kreta zou toch voor een boeiende politiek-maatschappelijke laag kunnen zorgen. Nu wordt Mensah nog bijna een magical negro, het onmisbare, zelfopofferende hulpje om het plot op de rails te houden.
Zonder dergelijke gelaagdheid doet Killer Heat weinig anders dan bekende film noir-patronen herkauwen. Ondanks dat er verrassend veel Grieks wordt gesproken, had het verhaal over een foute, rijke familie zich net zo goed op Malta of Corsica kunnen spelen. Gelukkig warmt de film gaandeweg wel op qua one-liners, voor film noirs toch een cruciaal element. Mensah stelt bijvoorbeeld ergens: "'If scratching was a sign of guilt, my dog would be doing twenty years to life.'" Zo gevat wordt hoofdpersonage Bali zelf nergens.
Killer Heat haalt nog nét een kleine voldoende. De beelden van oude ruïnes zijn namelijk niet verkeerd en Gordon-Levitt doet zijn uiterste best om er wat van te maken. Tegengewerkt door fysieke én metafysische machten maakt zijn personage de door Aristoteles voorgeschreven catharsis door. Een emotionele zuivering op Europese kosten.
Killer Heat is te zien bij Prime Video.
