in Recensies
Update:
De wereld was nog nooit zo klein. Niet alleen omdat we elkaar in toenemende aantallen verdringen, maar vooral omdat grenzen niet meer lijken te bestaan. Taalbarrières zijn er enkel om overwonnen te worden, al dan niet met hulp van de techniek en sociale media. In de tweede speelfilm van de Franse cineast Claire Burger blijkt een wereld van verschil te bestaan tussen twee penvriendinnen. De Duitse in Leipzig woonachtige Lena krijgt de Straatsburgse Fanny over de vloer. Vooral omdat Lena's moeder dit wil.
De vrijgevochten Lena heeft eigenlijk weinig zin om haar Franse leeftijdsgenoot onder haar hoede te nemen en ze veinst in het begin zelfs een gebrek aan kennis van de Franse taal. Op school wordt meteen gelachen om die belachelijke naam. Fanny, zo noemen de Amerikanen een achterwerk en de Britten juist de vrouwelijke geslachtsorganen. Banaal is het op zijn minst, net als Fanny's Franse klasgenoten die meteen de Hitlergroet brengen als ze Lena voor zich krijgen. Sommige vooroordelen zullen wel nooit veranderen.
Toch zijn het niet alleen de evidente verschillen tussen de twee pubermeiden die Burger tracht uit te vergroten. Het zijn met name de tragische kanten van hun levensverhalen, die ze met opgeheven hoofd tegemoet proberen te treden. De gepeste Fanny vindt maar moeilijk aansluiting bij leeftijdsgenoten en heeft jaren geleden ontdekt dat haar vader nog een heimelijke tweede leg heeft. Haar halfzus heeft ze slechts één keer gezien. Lena gruwelt van de gedachte dat haar radicaal-rechtse grootouders over de vloer komen, van wie haar moeder financieel afhankelijk is.
Burger aarzelt voortdurend of ze nou de verschillen of juist de overeenkomsten tussen de twee zeventienjarigen moet schetsen. Lena toont haar logee het plein waar in 1989 net als in hoofdstad Berlijn de val van de muur werd ingeluid. Fanny houdt niet van politiek, maar is meer geïnteresseerd in geschiedenis. Maar kan het een niet zonder het andere? Ze delen een afkeer van en zorgen om het oprukkende rechts-extremisme. Ondertussen probeert Lena's moeder de meiden zo veel mogelijk samen te brengen.
Het is duidelijk dat de twee vriendinnen verschillend in de vriendschap staan. In haar pogingen om geaccepteerd en omarmd te worden, is Fanny bereid steeds verder te gaan, vooral wanneer ze een loopje met de waarheid neemt. Het klinkt tegenstrijdig, maar Burger slaagt er niet in dit aspect geloofwaardig uit te diepen. Fanny geeft zelf maar weinig van haar gevoelens bloot en praat moeizaam. Haar thuisomgeving moet eraan te pas komen om Lena duidelijk te maken dat ze misschien wel een fantast is.
Langue Étrangère blinkt vooral uit in kleine intieme momenten. Wanneer Lena haar vriendin overhaalt om een jongen te zoenen bijvoorbeeld. Maar de grotere thema's, zoals de dunne scheidslijn tussen vriendschap en verliefdheid, het gevoel bij de kudde te willen en moeten horen en Lena's politieke aspiraties blijven hangen in het luchtledige. Bovendien zijn sommige plotelementen te nadrukkelijk aanwezig om de analogie met de verbeeldingswereld van de jongedames te onderstrepen.
Straatsburg is niet voor niets zowel de stad van de Europese eenwording als de stad van het eeuwige heen- en weerverhuizen van het Europese parlement. Leipzig is een van de Duitse steden waar de politieke spanningen door de opmars van extreemrechts steeds hoger oplopen. Burger stipt essentiële thema's aan, maar ze verwerken in een homogeen verhaal blijkt een te ambitieuze opgave.
