Hope Solo was een van de beste keepers van haar generatie, of misschien zelfs van heel de nog jonge geschiedenis van het vrouwenvoetbal. Of zoals enkelen in de nieuwe documentaire Untold: Hope Solo vs. U.S. Soccer beweren: zij was dé beste aller tijden. Dit is indicatief voor de insteek van de film, een poging om de reputatie van Hope Solo in ere te herstellen, en vooral ook háár verhaal te vertellen.
De reputatie van Hope Solo heeft namelijk nogal wat deuken opgelopen tijdens haar carrière. Hoewel ze vooral in de jaren 2007-2016 een grote sterrenstatus genoot in de Verenigde Staten, stond ze ook bekend om haar controversiële uitspraken en meerdere arrestaties. Een van die statements werd zo erg bevonden dat ze een half jaar werd geschorst en haar contract met het Amerikaanse equivalent van de KNVB, 'U.S. Soccer' werd ontbonden. Op 35-jarige leeftijd een effectief einde van haar carrière.
Maar waarom werd ze zo zwaar bestraft? Omdat ze na uitschakeling op de Olympische Spelen van 2016 zei dat de tegenstander Zweden "lafaards" waren vanwege hun defensieve speelstijl. Een opmerking waar menig mannelijk speler niet eens echt in de problemen voor zou komen, of op zijn hoogst een bescheiden boete voor zou krijgen, die hij bovendien makkelijk zou kunnen betalen.
Maar dat geld is nu juist het probleem, en volgens Hope Solo zelf de reden voor de schorsing: haar rechtszaak tegen de Amerikaanse bond om voor het vrouwenelftal een gelijk salaris als de mannen te krijgen. Niet alleen omdat dit wettelijk verplicht is, maar ook omdat het vrouwenelftal in de VS veel populairder is dan het mannenelftal en daardoor veel meer inkomsten genereert, maar ondertussen veel minder betaald krijgt en onder veel matigere omstandigheden moet spelen, trainen en reizen.
Om die rechtszaak volledig te begrijpen is er meer kennis van hoe voetbal in de VS werkt nodig dan in de documentaire wordt geboden. Die context van de dominantie van het nationale elftal en de hele structuur van de sport in het land ontbreekt. De focus ligt puur op het verhaal van Hope Solo, en dat heeft naast het voordeel van een makkelijk te volgen verhaal ook als nadeel een gebrek aan context en wederhoor.
Nu wordt aan het einde van de documentaire wel uitgelegd dat de Amerikaanse voetbalbond weigerde om de filmmakers te spreken of met meer dan een standaard statement te reageren op de beschuldigingen van Solo. Maar meerdere generaties speelsters die ook een veeg uit de pan krijgen van Solo, worden alleen vanuit haar negatieve perspectief getoond. Zowel het team dat in 1999 wereldkampioen wordt, waar Solo als jonkie in 2000 bijkomt, als het team waar ze zelf wereldkampioen mee werd in 2015. Deze laatst omdat zij samen beginnen aan de strijd om een gelijkwaardig salaris, maar later Solo laten vallen en zonder haar een aparte strijd voeren.
Dat dit misschien ook iets te maken heeft met dat Solo niet de makkelijkste persoon is, en met de controverses om haar heen, wordt niet overwogen in de film. Wel worden haar tekortkomingen niet verbloemd, ook al wordt de suggestie gewekt dat dit iets met haar moeilijke, armoedige jeugd te maken heeft (terwijl de meeste Amerikaanse voetbalsters uit de rijke buitenwijken van de VS komen).
Haar meerdere arrestaties en de aanleidingen daarvoor komen aan bod, alsmede de momenten dat haar uitspraken in de media leidde tot onenigheid met niet alleen de bond maar ook met de coach en teamgenoten. Solo is geen lievertje, en daar kan de documentaire niet omheen. Dat zij vervolgens toch volledig als slachtoffer van anderen wordt neergezet, voelt daardoor iets te eenzijdig, waarbij vooral de vraag blijft hangen wat de speelsters die Solo hard bekritiseert van de hele situatie vinden. Het is toch niet heel gek om te bedenken dat zij dachten dat Solo's slechte publiciteit een negatief effect op hun zaak zou kunnen hebben.
Daar is in de 74 minuten van Untold: Hope Solo vs. U.S. Soccer helaas geen ruimte voor. De documentaire heeft het eerherstel van Solo als focus en doel, en slaagt daar redelijk in. Want ook met haar gebreken is Solo er vrij bekaaid vanaf gekomen en in ieder geval door de bond schandalig behandeld, zeker gezien haar uitstekende prestaties op het veld. Het enigszins eenzijdige verhaal mist echter de nuance om dit 100% als sociale aanklacht te laten werken.
Binnen de tijd en ruimte die er is, wordt door de makers voor 70-80% gekozen, om daarnaast een typisch, vermakelijk verhaal over de opkomst en ondergang van Hope Solo te presenteren. Met de gebruikelijke interviews en sportbeelden. Mogelijk had Solo zelf ook een stem in hoe zij en haar verhaal hier worden gepresenteerd. Maar mede daardoor tonen de makers en hun film niet de branie en ambitie waarmee Solo het tot de absolute top kon schoppen, en blijft Untold: Hope Solo vs. U.S. Soccer op zijn best een subtopper die nooit het hoogste podium zal halen.
Untold: Hope Solo vs. U.S. Soccer is te zien bij Netflix.
