in Recensies
Update:
Na ruim honderd jaar films met veel meer mannelijke dan vrouwelijke personages begint er eindelijk een beetje balans te komen. Dat er de laatste jaren zijn wat meer films zijn waarin de meerderheid vrouwelijk is, is geen verkeerde zaak; het is immers ongeveer fifty-fifty op deze planeet. Les Pistolets en Plastique is zo'n film met beduidend meer vrouwen dan mannen, alleen valt op den duur op dat dit allemaal overemotionele idioten zijn.
Iemand meent een op een luchthaven een op de vlucht geslagen moordenaar te herkennen. De man wordt gearresteerd en vastgehouden, ook al blijft hij volhouden iemand anders te zijn. Ondertussen zijn er twee amateurdetectives die onderzoek doen naar deze moordenaar. Een langere omschrijving zou te veel verraden en toch is dit al ongeveer de helft van de film. Het plot is te dun voor woorden.
Ooit meegemaakt dat je buren tijdens een feestje gingen klooien met de geluidsinstallatie? Keiharde muziek speelt, stopt, speelt, stopt, speelt, stopt... Bijzonder irritant. Regisseur Jean-Christophe Meurisse vond het een goed idee om zijn film zo te openen. Twee lijkenschouwers voeren een amusant gesprek boven een opengereten lijk, wat steeds wordt onderbroken door flitsen van openingstitels waarbij steeds een liedje te horen is. Voor even lollig, maar het blijft maar doorgaan.
Wat blijkt? Zo is de hele film. Nieuwe scènes introduceren nieuwe situaties, die komisch en ietwat surrealistisch zijn. Maar pas lang nadat dat de grap eraf is en Meurisse al volop in herhaling is gevallen, komt zo'n scène ten einde en gaat de volgende van start met hetzelfde patroon. Maar dat is lang niet zo storend als het patroon van irritante vrouwen.
Een van de lijkenschouwers heeft het over ene Zavatta, die klinkt als een legendarische politieheld. En vervolgens zien we hem: een incompetente loser. Zavatta is vervolgens driekwartier niet meer te zien en komt sowieso amper nog terug. Vanaf dat moment zijn er overwegend vrouwelijke personages en die zijn stuk voor stuk op hun eigen manier lachwekkend. In negatieve zin.
Christine en Lea zijn twee verveelde huisvrouwen die "hun eigen onderzoek" doen. Ze worden geïntroduceerd op het moment dat ze hun Facebookdiploma krijgen. Absoluut hilarisch. En Christine is in tranen. Daar is het nog lachen, want het zijn pas de eersten in een reeks van domme wichten. Ja, er is één man die in de zeik wordt genomen: een Deense homo.
Vooral bij Christine en Lea klopt het niet. Het zijn actieve wappies. Sorry, maar dat zijn in werkelijkheid bij uitstek toch echt vaker mannen dan vrouwen. Het was geen dame die bewapend een pizzeria binnenviel om de pedokelder te zien. Het was geen meid die met een brandende fakkel op het privéadres van een politicus aanbelde.
Les Pistolets en Plastique is gebaseerd op het voorval van een man die werd aangehouden in Schotland omdat hij werd aangezien voor een in Frankrijk gezochte moordenaar. Punt. Meer niet. Dit is letterlijk het enige. Daar is een hele film omheen verzonnen. Het verhaal is aldus niet vooruit te branden. Enkel de oprecht goede grappen redden de film van een totale ondergang.
Alleen is het gaandeweg gewoon niet amusant meer, dat bashen van vrouwen. Er zit werkelijk niet één vrouw in de film die respectabel gedrag vertoont, of zelfs maar neutraal gedrag. En na haast anderhalf uur van surrealistische komedie duiken er ineens twee uitzonderlijk brute scènes op. In een daarvan wordt een wapen gericht op een eenjarig kind. Het jochie duikt zelfs een beetje weg omdat hij snapt dat dit gevaarlijk is.
En meteen terug naar de lol. Dit is fout. Er is in film absoluut plek voor geweld, zelfs in combinatie met humor, maar niet op deze manier. Dit was misschien nog te vergeven geweest met meesterlijk camerawerk, maar over het algemeen oogt alles flets. Enkele langdurige steadicamshots vormen het beste wat de film op de cinematografisch gebied te bieden heeft.
Het grootste pluspunt is de fantastische wijze waarop de actrices hun personages neerzetten. De humor zit hem in hoe accuraat ze hun typetjes uitvoeren en dat ze daar de volle honderd procent voor geven. Nog nooit heeft iemand zo feilloos een tipsy mens gespeeld als Delphine Baril in de scène waarin Lea en Christine aangeschoten bij de ticketdesk van een luchthaven staan. Haar dialoog helpt ook; geen idee wie van de twee scenaristen daarvoor verantwoordelijk was. Of misschien was het geïmproviseerd.
Les Pistolets en Plastique is een bijzonder vreemde eend in de bijt. Goed gevoel voor humor en terechte kritiek op wappies, maar tegelijkertijd geen gevoel voor de houdbaarheid van een grap en onacceptabele kritiek op vrouwen. Gezien de te trage voortgang van een te dun plot is dit het uiteindelijk net niet.
