in Recensies
Update:
De familie Schaar bestaat uit François, een gevierd advocaat die twee ouders bijstaat die net hun dochters hebben verloren, zijn vrouw Astrid, die er alles aan doet om een schandaal te voorkomen, en hun zoon Raphaël. Laatstgenoemde is als enige niet op de hoogte van een geheim dat deze familie uiteen kan rukken wanneer het naar buiten komt. De motieven van deze familieleden om dit schadelijke geheim te bewaren en hun onderlinge dynamiek zouden voor een interessante film kunnen zorgen, maar dat is het helaas niet geworden.
Un Silence is gebaseerd op een waargebeurde zaak die in België bekendstaat als de Hissel-affaire, die gelinkt is aan het nationale trauma dat Marc Dutroux in de jaren negentig veroorzaakte. De film verwacht dat de kijker vertrouwd is met deze beruchte zaak en dus alles bij elkaar kan puzzelen, maar voor velen buiten België zal dat niet te doen zijn. Bij zo'n gevoelige zaak lijkt een heldere vertelling essentieel, maar daar blijkt geen sprake van. De film maakt juist een heel slordige indruk. Daardoor voelt de keuze om vooral aandacht te besteden aan het verhaal van de misdadiger extra problematisch.
Na de eerste scène springt Un Silence terug in de tijd, zonder ook maar enige indicatie van hoe ver we daarmee in het verleden duiken. Hierdoor is de film al vanaf het begin verwarrend en ben je het eerste halfuur vooral bezig met uitvogelen op welk punt in het verhaal je je bevindt en wat dat verhaal überhaupt inhoudt.
Ook de rest van de film wordt gehinderd door onduidelijkheid. Hierdoor ontbreekt iedere vorm van spanningsopbouw, wat voor een thriller toch echt wel een vereiste is. De uiteindelijke onthulling van het centrale geheim is daardoor een enorme anticlimax en lijkt maar weinig impact te hebben op het verhaal en de personages.
Daarnaast worden rare keuzes gemaakt wat betreft de cinematografie. Zo is een groot aantal scènes in een auto gefilmd, waardoor Un Silence eerder te gaan over een roadtrip dan over ethische kwesties in de advocatuur. Bij deze scènes zijn de gezichten van de acteurs niet goed zichtbaar, waardoor ze weinig mogelijkheid krijgen om hun personages uit te werken via gezichtsuitdrukkingen of lichaamstaal.
Als kers op deze slecht gebakken taart wordt geen enkele aandacht besteed aan de slachtoffers van de misdaad, maar focust de film volledig op de misdadigers. Un Silence pretendeert een stilte te willen doorbreken, maar lijkt deze uiteindelijk toch liever in stand te willen houden.
