Netflix verbreedt je wereld, soms. De Mexicaans-Chileense zangeres Mon Laferte is in Nederland nog niet al te bekend, maar heeft ons heel wat boeiends te vertellen. In de documentaire Mon Laferte, Te Amo laat ze zien hoe ze van zichzelf leerde houden.
Eerst wat droge feiten. Mon Laferte's liedjes hebben op Spotify honderden miljoenen streams. In de Latijns-Amerikaanse wereld is ze dan ook een superster. De zangeres vermengt bolero, cumbia en salsa moeiteloos met een toegankelijke pop/rock-sound. Voor haar albums won 'Mon' meerdere (Latin) Grammy's en ze treedt op in enorme zalen. Om daar te komen heeft ze echter een lange en lastige weg afgelegd.
Deze documentaire is er sec genomen eentje van het type 'the rise & fall of...' Vul zelf maar een willekeurige ster in. Er zijn momenten genoeg dat Laferte bijvoorbeeld als Amy Winehouse had kunnen eindigde, en dat ook bijna deed. Verslaafd, depressief, en misbruikt door managers en andere schurken. Zíj leeft echter nog, en zingt haar eigen 'no, no, no' trots en overtuigend.
De lange reis naar succes begon in Viña del Mar, Chili. Aan de zelfkant van dit uitgestrekte land groeide Laferte op in een straatarm gezin. Met een zieke moeder, en een vader die het gezin van de ene op de andere dag verliet. Laferte schreef er later 'Pa Dónde Se Fue' over, één van haar mooiste liedjes.
De ellende was met pa's vertrek nog niet voorbij. Verre van zelfs. Er kwam een stiefvader die haar misbruikte, en al op dertienjarige leeftijd werkte Laferte op straat. Niet als wat je nu misschien denkt, maar het scheelde niet veel. Ergens in de coulissen zingt Laferte een mopje Edith Piaf, en die kan ze figuurlijk gezien de tragische hand schudden. Al het drama wordt door Laferte zelf - met flink wat cynische lachjes - zonder opsmuk verteld.
In de documentaire komt vrijwel niemand anders aan het woord. Een gewaagde keuze die uitstekend uitpakt. Hier geen parade van talking heads die de loftrompet blazen over het onderwerp. Nee, gewoon een eenzame biecht van mens tot mens. "Als we het doen, moeten we volkomen eerlijk zijn," zegt Laferte daarover.
De documentairemakers hebben er helaas wel voor gekozen om flink aan de beelden te sleutelen. De 'Viewmaster'-plaatjes (met van die afgeronde hoeken) werken best aardig, maar op andere momenten draven de twee regisseurs door in epileptisch monteren. Dat gaat heel typerend pas ietsje beter, wanneer zij daarvoor kunstwerken van de tekenende (en in alle opzichten getekende) zangeres zélf gaan gebruiken.
Mon Laferte draagt de film en moet dat ook doen. Het helpt wanneer zij de controle heeft. Iets wat ook goed te zien is tijdens de coronatournee die ze door Amerika maakt tijdens de filmopnames. Hoogzwanger heeft ze het hele team duidelijk onder de duim. "Ze moeten nu komen, anders los ik het zelf wel op." Bij een ster met kapsones zou het irritant zijn, bij Laferte werkt het alleen maar inspirerend.
Als film verliest Mon Laferte, Te Amo wel wat van zijn schwung richting einde. Dat krijg je als het succes komt. Succes is saai. Dat geldt echter geenszins voor de powervrouw Laferte. Tegen die tijd heeft ze namelijk haar moeder vergeven, haar eigen moeilijke kanten geaccepteerd, én een baby (via IVF) gekregen. Het liedje Tu Falta de Querer zet de even logische punt. Iedereen van ons heeft een kruis om te draaien, en om dat te kunnen zit er maar één ding op: van jezelf leren houden. Dat is soms verdomd lastig, maar wel bittere noodzaak.
Mon Laferte, Te Amo is te zien bij Netflix.
