Na slechts een jaar mee te draaien in het Hollywoodcircuit brak ze al door met haar titelrol in Bonnie and Clyde en ze vergrootte haar ster-allure daarna met hits als Chinatown en Network, waarvoor ze ook een Oscar ontving. Verder is ze het subject van de beroemde 'de ochtend na de oscars' foto van Terry O'Neill en is ze zowel uitgelachen als geprezen voor haar vertolking van Joan Crawford in Mommie Dearest. Dit gaat over actrice Faye Dunaway, die iedereen natuurlijk kent. Of dat is in ieder geval wat de filmmakers van Faye aannemen.
Er is wel een soort van introductie over Dunaway: de beroemde foto wordt getoond en de eerste beelden van een hedendaags interview met Faye zetten haar heel sterk neer. Hierna verschijnen verschillende mensen die klaarblijkelijk gevraagd zijn de actrice in één woord te omvatten. Ook komen er veel clips voorbij van Dunaway's filmrollen, goed uitgezocht bij wat de geïnterviewden vertellen en daarnaast ook handig als herinnering van wie deze actrice ook alweer was (en haar voorstellen aan de mensen die nog nooit van haar gehoord hebben).
Het is dan ook subtiel dat de filmmakers aannemen dat de kijker in ieder geval de belangrijkste films van Dunaway heeft gezien. Zo wordt een plottwist van Chinatown onverwachts verklapt en hebben ze het bijvoorbeeld bij het segment over Mommie Dearest de hele tijd over 'dé scène', zonder meteen uit te leggen wat daarin gebeurt. Nu is het enigszins begrijpelijk dat de makers aannemen dat iedereen deze succesvolle en beruchte films gezien heeft, maar voor een zeker iemand die graag Chinatown nog had willen zien is de spoiler wel een beetje jammer.
Daarnaast is het jammer dat bijvoorbeeld het niet meteen uitleggen van 'dé scène' ervoor zorgt dat de ontspannen kijkhouding bij de rest van de documentaire wordt onderbroken. De film is zo gestructureerd dat het verhaal (ogenschijnlijk) heel natuurlijk van punt naar punt vloeit en daarnaast is het tempo na de eerste dertig snelle minuten heel rustig en kalm. Hierdoor is Faye over het algemeen een hele prettige film om gedachteloos in weg te zinken, wat dus onderbroken wordt door actieve verwarring over zulke verwijzingen.
Er wordt genoeg verteld om de film interessant te houden en dat is niet alleen omdat Dunaway zo'n interessant leven had. Naast veel aandacht voor haar (privé)leven is er namelijk ook ruimte voor alles daaromheen. Zo hebben ze bijvoorbeeld ook een filmwetenschapper en filmrecensent geïnterviewd die vertellen over de invloed van haar carrière en de vrouwen die ze vertolkte. Hierdoor is de film naast een persoonlijk inkijkje ook een interessante blik op decennia aan (Amerikaanse) maatschappij en Hollywoodfilms.
Ondanks dat het vaak gaat over haar professionele leven, toont Dunaway ook veel emotie in het interview dat voor de documentaire is opgenomen. In de andere en oudere interviews tussendoor, die veelal voor televisie zijn gemaakt, is echt alleen de professionele filmster te zien, die haar antwoorden goed overdenkt en de schoonheid en rust zelve is. In het hedendaagse interview is Faye juist wat spontaner, toont ze meer verschillende emoties en is ze soms ook (h)eerlijk kritisch over haar jongere zelf en haar beslissingen in het verleden.
Dunaway's negatieve reputatie en negatieve opmerkingen over haar worden benoemd en in een ander licht gezet, als duidelijk wordt dat Faye lijdt aan bipolaire stoornis. Voor zover iemand die de actrice niet kende voor het kijken van deze documentaire kan zeggen (door een snelle zoektocht op Google) was deze informatie niet algemeen bekend voordat deze documentaire gemaakt werd, maar dat valt niet echt in de film te merken. Er is namelijk geen grote en aangedikte onthulling van het feit dat ze leidt aan deze stoornis, maar het komt relatief natuurlijk voorbij in de conversatie.
Ook een ander gegeven over haar privéleven maakt de actrice pas in deze documentaire bekend en dat maakt van Faye meer dan simpelweg een manier om geld te verdienen. De grote, sensationele bekentenissen krijgen namelijk niet de winstgevende Privé- of Story-spotlight, maar worden gebracht als gewoon en normaal. Hierdoor worden deze onthullingen als niet belangrijker beschouwd dan waar de documentaire daadwerkelijk om gaat: het blootleggen van een interessant persoon met een interessante geschiedenis.
De makers hadden daarnaast echt het idee dat ze iets nieuws over deze vrouw konden vertellen en structureerden de documentaire op zo'n manier dat daar ook de ruimte voor was. Alle gebruikelijke interviewvragen worden namelijk beantwoord door Dunaway uit het verleden, aangezien ze al eerder en vaker gesteld zijn. Hierdoor heeft de Faye uit het heden alle tijd om uit te weiden over alles wat men niet zou durven of überhaupt overwegen te vragen. En dit doet ze oprecht, gegrond en zonder poespas, waardoor de documentaire dat uiteindelijk ook wordt.
Faye is te zien bij HBO Max.
