Wie nog even in de stemming van het EK voetbal wil blijven, heeft aan El Campéon een goede. De Spaanse film doet een dappere poging om het leven van een voetbalvedette te schetsen. Tegen een balletje schoppen lijkt simpel, maar het leven erachter is niet eenvoudig, juist doordat het leven van een voetballer zo versimpeld raakt.
De twintigjarige Diego heeft op het eerste oog alles mee. Hij is als twintigjarige de absolute vedette bij de Spaanse topclub Atletico Madrid. Dankzij zijn talent bezit hij een knappe vriendin, een handvol razendsnelle sportbolides en geld om te feesten tot hij erbij neervalt.
Met zijn gestileerde wenkbrauwen doet Diego denken aan de meest bekende voetbalvedette van deze tijd: Cristiano Ronaldo. Over de Portugees werd al eens de geflipte pastiche Diamantino gemaakt. El Campéon houdt het serieuzer. Het werpt een interessant balletje op: groei je in die jaren van je carrière wel als mens? En staat je omgeving dat überhaupt toe? Wie Cristiano Ronaldo tegenwoordig maar dóór ziet gaan, weet het antwoord eigenlijk al.
Diego's pa Tito en zaakwaarnemer Juanma zitten bovenop alle acties van de Madrileense ster. Buiten én binnen het veld. Zij regelen alles tot in de kleinste details, om er zelf beter van te worden. Zolang Diego zijn goals maar maakt. Dat moet - in een film! - een keer misgaan.
Aan het begin van El Campéon slaan de stoppen bij Diego dan ook door. Om schuld en boete te doen wordt er door zijn club een leraar ingehuurd. Uiteraard niet om de voetballer serieus zelfstandig te maken, maar om de media en de geldschieters tevreden te houden.
Daarmee verschijnt Alex 'op het veld'. De professor neemt een cadeautje mee. 'Wat is dat!?' 'Een boek.' Hier zet regisseur Carlos Theron de zwart-wit tegenstelling op poten, die de rest van de film moeiteloos wordt volgehouden. Een leeghoofdige voetballer versus de academicus wiens hoofd overloopt. De arme professor moet er zelfs pillen tegen slikken.
De Spaanse 'godverdommes' vliegen al snel over tafel, terwijl de twee elkaars nieren proeven. Diego ontdekt een paar van zulke 'moeilijke' uitdrukkingen, en de professor zelf de geneugten van een dure maaltijd. Schematisch gezien werkt de tegenstelling prima. Toch kun je je afvragen wat het over onze anti-autoritaire maatschappij zegt, dat zelfs de leraar een les moet leren. Is dat geen contradictio in terminis? Waarom zijn dat nu precies de verhalen die we willen horen? Kunnen we er niet tegen als iemand iets weet?
De chemie tussen acteurs Dani Roveri en Swit Eme werkt in elk geval onmiskenbaar. Zij maken hun groeiende band geloofwaardig vanaf een opgeloste Rubiks kubus. Geheel in lijn van het moderne slachtofferdenken wordt de vriendschap tussen de twee helaas melodramatisch versterkt door een gedeeld trauma: hun vader. Vader Tito accepteert geen nee en is overal. De vader van Alex heeft hem juist verlaten tíjdens een voetbalwedstrijd van de Madrileense club.
Hoe meer de twee elkaar begrijpen, hoe gemakkelijker de ons aangeboden levensles wordt. 'Wees gewoon jezelf.' De tweede helft duurt daardoor - net als de halve finale voor Nederland - nét wat te lang. De film valt zelf in de valkuil van de in de voetbalwereld voorgeschreven eenvoud. Het resultaat is heilig, niet de weg. Daar helpt zelfs het open einde niet veel meer aan.
El Campéon is te zien bij Netflix.
