Sinds het #MeToo-tijdperk losbarstte, worden we bedolven onder uitstekende en soms ook zwakke films waarin vrouwen misbruikt en mishandeld worden. Ze voelen vaak aan als een verzwegen realiteit die eindelijk in de openbaarheid komt. De Franse productie L'Amour et les Forêts is een nieuw verhaal over hoe verstikkend toxische mannelijkheid kan zijn, maar deze keer verpakt als een psychologische thriller waarin het geweld niet direct zichtbaar is. De man in kwestie reageert namelijk niet als een bullenbak, wel als een charmante cobra die de zwakheden van zijn partner heel goed kent.
L'Amour et les Forêts mag dan gebaseerd zijn op een recente roman, oppervlakkig bekeken heb je dit verhaal meer dan eens gezien. Denk aan Gaslight met Ingrid Bergman en Sleeping with the Enemy met Julia Roberts. Die films waren vooral typische thrillers waarin de vrouw het slachtoffer wordt van een monsterlijke partner. De makers hadden geen interesse in de menselijkheid van de bad guy en de vrouw werd meestal op het laatste nippertje gered door een andere, meer goedhartige man. L'Amour et les Forêts wil een realistischer en moderner beeld schetsen en vermijdt zoveel mogelijk de genreclichés.
De film begint wanneer Blanche naar een advocaat stapt. Die zegt haar meteen dat de weg heel lang zal zijn. In de flashback die daarop volgt, zien we dat Blanche een hechte relatie had met haar tweelingzus Rose, die in tegenstelling tot haar schuchtere zus het leven letterlijk rooskleurig ziet. Rose heeft echter psychologisch inzicht. Wanneer Blanche smoorverliefd wordt op de charmante Grégoire weet ze al snel dat er iets niet pluis is met die kerel.
Eens getrouwd begint het web langzaam rond Blanche te sluiten. Grégoire beslist om te verhuizen naar een plaats waar haar familie haar moeilijk kan bereiken. Hij begint haar constant te bellen en controleert haar doen en laten onophoudelijk. Dan komen er vlagen van achterdocht en jaloezie. Blanche wordt er neurotisch van. Vooral omdat Grégoire de rollen omdraait. Hij voelt zich immers het slachtoffer. Tijdens crisismomenten vraagt hij haar: "Waarom doe je mij dit aan?" En Blanche zwijgt. Hoe meer ze voelt dat ze uit deze situatie moet ontsnappen, hoe meer haar man haar terroriseert.
Scenariste Audrey Diwan - van het bejubelde abortusdrama L'Événement - en cineaste Valérie Donzelli hebben zowel Blanche als Grégoire psychologisch juist getypeerd. Vanuit dat perspectief kun je als toeschouwer min of meer verklaren waarom ze doen wat ze doen. Blanche voelt op haar veertigste dat het beste deel van haar leven verdampt en springt daarom blind in een relatie met een man die haar niet alleen seksueel weet te bevredigen, maar ook de mooiste dingen in haar oor fluistert. Blanche heeft echter niet de capaciteiten om terug te vechten wanneer ze bedreigd wordt. Ze heeft immers zelf voor haar situatie gekozen.
Grégoire daarentegen is een heel zelfverzekerd iemand die duidelijk verlatingsangst heeft en in het offensief gaat wanneer hij de dingen niet onder controle kan krijgen. Hij heeft iets van een verwend rotkind dat psychisch en moreel nooit opgroeide en over zijn toeren raakt wanneer zijn speelgoed wordt afgepakt. In zijn manipuleren van Blanche sluimert ook het sadisme van jonge kinderen die dat nog niet ontgroeid zijn.
Zo'n film werkt enkel wanneer de acteurs geloofwaardig zijn. Belgische Virginie Efira - bekend van Verhoevens Benedetta - is na haar rol van strijdvaardige moeder in Rien à Perdre opnieuw uitstekend in de dubbelrol van fragiele Blanche en sterke Rose. Maar ze kreeg toch ook een geweldige partner mee. Melvil Poupaud speelt vaak zachtmoedige en kwetsbare personages, zoals het slachtoffer van een pedofiel in Grâce à Dieu. In L'Amour et les Forêts gebruikt hij dat kwetsbare om zijn boeman menselijk te maken. In Coup de Chance van Woody Allen speelde hij recent nog een verwant personage, maar dan met subtiele humor.
