Het valt Muncie op dat zijn goede vriend en collega-huurmoordenaar Knox zich steeds vreemder gaat gedragen. De ouwe rot herkent bijvoorbeeld zijn eigen auto niet meer. Wat Muncie niet weet, is dat Knox naar een neuroloog is geweest, waar hij te horen kreeg dat hij aan Creutzfeldt-Jakob lijdt. En dat kost Muncie zijn leven. Want Knox raakt tijdens zijn laatste klus verward, en schiet per ongeluk zijn partner dood. Vanaf nu zal hij dus ook zeker de politie op zijn hielen hebben.
Met zijn hersens als tikkende tijdbom, en het sluitende net van een politieonderzoek op de loer, verschijnt ineens ook nog zijn zoon aan de deur. Miles zit helemaal onder het bloed. Na jaren zonder contact heeft hij nu dringend de hulp van zijn vader nodig, want die weet wel hoe je een lichaam moet opruimen. Knox moet een ingewikkeld plan bekokstoven om ook zijn zoon uit de klauwen van de politie te redden. Eén verprutst detail, waarschuwt zijn maat Xavier hem, en alles dondert in elkaar.
Knox Goes Away is de tweede regieklus van de tweeënzeventigjarige acteerlegende Michael Keaton, en het is niet moeilijk om te zien waarom hij dit verhaal graag wil vertellen. Het draait om het belang van familie, geeft de nodige aandacht aan een onderbelichte hersenziekte en doet dat ook nog binnen de grenzen van een smakelijk genre: de misdaadthriller. Beter nog, Keaton kan zichzelf de heerlijk ambigue rol toebedelen van een nare, gewiekste man met veel vaardigheden en een klein hartje.
Maar hoe hard we allemaal Keaton willen aanmoedigen in alles wat hij doet, uiteindelijk moet toch worden vastgesteld dat regie geen jarenlang verborgen talent van hem is. Hij huurt weliswaar de juiste mensen in om wat aardige beelden te schieten en het prima aan elkaar te monteren. En hij trekt een adresboekje open met fijne acteurs om de verschillende rollen met verve te spelen. Maar het ontbreekt Knox Goes Away aan een coherente verhaalstructuur en aan grote visie.
Scènes met pratende mensen gaan te lang door, zonder iets toe te voegen aan informatie, intrige of gevoel. Shots die sfeer moeten toevoegen vallen bovendien zo erg uit de toon, dat de film ervan uit balans raakt. En vooral de uitstippeling van welke informatie je op welk moment krijgt maakt dat er uiteindelijk nauwelijks spanning wordt gecreëerd.
Als bepaalde zaken fout lijken te gaan, is er bijvoorbeeld geen twijfel dat het kan liggen aan de hersenaandoening van Knox, omdat we eerder uitgebreid hebben kunnen zien welke stappen hij nam om daartoe te komen. Maar daar lijkt Keaton wel voor te willen gaan. Oftewel, hij maakt geen keuze tussen twee manieren van dit verhaal vertellen, en daardoor is het vlees noch vis.
En ook al kun je dit Michael Keaton niet aanrekenen, het helpt qua timing niet dat Liam Neeson recent nog in een zwaar ondermaatse remake van De Zaak Alzheimer heeft gespeeld. Ook zo'n film over een vergeetachtige moordenaar. Knox Goes Away is verre van de slechtste film in zijn eigen genre, maar doet vooral te snel te veel beloftes dat hij wel héél gewiekst in elkaar zit. En kun je dat vervolgens niet waarmaken, dan is dat extra storend. Dit is een film die daardoor het beste werkt tijdens een lange vliegreis, of als hij op een regenachtige middag toevallig op tv komt: met een absoluut minimum aan verwachtingen. Maar een tripje naar de bios is het net niet verdienstelijke Knox Goes Away simpelweg niet waard.
