Er zijn twee soorten kwaad, zo legt de eeuwig getroebleerde voormalig babysitter Laurie Strode uit aan het vriendje van haar kleindochter. Je hebt het kwaad dat van buitenaf komt, maar veel gevaarlijker is het kwaad dat van binnenuit komt. We zijn er dan inmiddels achter dat het joch, dat luistert naar de naam Corey en doet denken aan een jonge Willem Dafoe, ook wel wat duistere kanten in zich herbergt.
Het is zo onderhand wel mooi geweest met de Halloween-reeks die met dit nieuwste deel inmiddels uit dertien iteraties bestaat. Houdt het dan nooit op? Er zijn reboots en vervolgen geweest die je volgens de een wel en volgens de ander niet mee mag tellen, waardoor je het overzicht al snel kwijtraakt. In 2018 begon regisseur David Gordon Green met wat wel de H40-trilogie wordt genoemd die direct aansluit op de eerste Halloween uit 1978 alsof alle tussenliggende delen niet bestaan.
De afsluiter van dit drieluik heet Halloween Ends, maar of dit ook daadwerkelijk de moordorgie van de gemaskerde Michael Myers afsluit valt te bezien. Laurie heeft met haar kleindochter, samen als een van de weinigen ontsnapt aan het steekspel van Myers, een huis gekocht in Haddonfield, Illinois. Het zal voor sommigen een teleurstelling zijn dat Strode pompoentaarten is gaan bakken, truien zit te breien en een autobiografie tikt, vooral met haar daadkrachtige leeuwinnenmentaliteit van de vorige twee delen in het achterhoofd. Maar het blijkt allemaal opmaat.
In de openingsscène maken we al kennis met Corey. Als hij na een avondje babysitten (uiteraard op de avond van Halloween) de bizarre dood van zijn veel te bijdehante oppaskind in de schoenen geschoven krijgt wordt hij de paria van de stad. Na een toevallige ontmoeting tussen Laurie en Corey jaren later besluit Strode de jongen aan haar kleindochter voor te stellen. Ze krijgt daar al snel spijt van als de jongen een donkere kant van zichzelf openbaart.
Laurie Strode en Michael Myers worden lange tijd op de zijlijn gezet en dat is een teleurstellend gegeven. Alle tijd wordt geïnvesteerd en gespendeerd aan de relatie tussen kleindochter Allyson en Corey. Deze laatst werkt zichzelf voortdurend in de nesten, wat zorgt voor een behoorlijk vergezochte karakterontwikkeling. De onvermijdelijke confrontatie tussen Laurie en Myers laat wel erg lang op zich wachten.
Regisseur David Gordon Green gooit het bij dit laatste deel duidelijk over een andere boeg, maar met een vijfkoppig schrijversteam en verschillende invalshoeken krijg je vaak een niet al te gebalanceerd en soepel verhaal. Enerzijds wordt er veel tijd en aandacht besteed aan met name Corey en zijn moeizaam bevochten plek in de lokale samenleving. Anderzijds moet Gordon Green zich ook hebben gerealiseerd dat zijn publiek voor een onvervalste slasher komt, dus worden oninteressante bijfiguren aan het mes geregen.
De kracht van een schurk zoals Myers is natuurlijk zijn anonimiteit en zelfs wel zijn volstrekte inwisselbaarheid. Ongeacht wie achter het masker schuilgaat is het een niet uit te roeien onkruid. De gedachte eraan is al voldoende om angst in te boezemen. Myers is het metaforische monster onder het bed en vertegenwoordigt voor Laurie Strode misschien wel de donkere kanten die iedereen in meer of mindere mate in zichzelf herbergt. Ze noemt hem niet voor niets haar boeman.
De combinatie van klassieke horror en een soms tergend langzaam opbouwend verhaal pakt niet helemaal lekker uit. Het is de filmmaker te prijzen dat hij niet alleen maar de fans wil plezieren met voorspelbaar bloedvergieten, maar het ritme van zijn derde Halloween-film is onregelmatig en hakkelend. Gelukkig weet hij dit in de finale goed te maken en er ook een echt einde aan te breien. Al weet je het bij deze reeks natuurlijk nooit zeker.
