In Engeland weten ze al tientallen jaren hoe ze een feelgoodfilm moeten maken. Trek wat volkse personages uit hun dagelijkse sleur, een lach hier, een traan daar, op weg naar de aftiteling via een hartverwarmend avontuur. Paul Gallico's boek met de (ongeveer) gelijknamige titel was perfect bronmateriaal voor weer zo'n film. Alleen zat de boodschap van dat verhaal een beetje in de weg. Die is dus overboord gegooid, en wat overblijft is de onrealistische fantasie die je toch liever wil zien.
In het Londen van zeven decennia geleden verdient Mrs. Harris haar inkomen als schoonmaakster bij diverse huishoudens. In een daarvan ontdekt ze een jurk van Dior. Na een recente tegenslag kan ze wel een doel gebruiken, een droom om waar te maken. Zodra ze genoeg gespaard heeft plundert ze haar bankrekening voor een reis naar Parijs om daar haar eigen Dior te bemachtigen. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want in die tijd was dit iconische modehuis eigenlijk alleen toegankelijk voor de rijke elite.
Het originele boek stamt uit 1958 en is op sommige plekken uitgebracht als Flowers for Mrs. Harris. De makers van deze film hebben niet slechts de kern van het verhaal aangepast, maar er ook een hoop bij verzonnen. Het boek heeft te weinig pagina's om een speelfilm van twee uur mee te vullen.
Het eindresultaat is een film die werkt, hoewel hij niet geheel vrij van kritiek hoeft te blijven. Anders dan in het boek is Mrs. Harris hier een aantrekkelijke oudere dame die zich desalniettemin bewust is van het feit dat mannen haar niet meer zien staan. Maar tegelijkertijd toont de film enkele andere aantrekkelijke vrouwen die een aardig karakter blijken te hebben, terwijl een paar oude feeksen de boel tegenwerken. Oftewel: knappe mensen zijn lief, lelijke mensen zijn gemeen.
Knappe mensen zijn niet alleen lief, maar ook intellectueel. In Parijs bij Dior ontmoet Mrs. Harris een jonge advocaat en een jong model. Deze twee goed uitziende Fransen verrassen elkaar met hun voorliefde voor filosofie en diepgang. Ze zijn ook niets anders dan lief. Qua uiterlijk lijken ze wel tekenfiguren uit een Disneyfilm, vooral het model met haar porieloze huid. In deze film werkt het, maar eigenlijk is het een beetje ongepast om karaktertrekken te linken aan uiterlijk.
Het personage van Mrs. Harris zelf is ook een beetje vlak. Ten eerste leren we haar kennen op het moment dat ze een zeer pijnlijk bericht krijgt. Ja, ze voelde hem al aankomen maar dat maakt het niet minder vervelend. Vanaf de volgende dag gaat ze vrolijk verder, ze is er al overheen. Ten tweede is ze té aardig. Ja, dat is in deze verfilming de bedoeling van het personage, maar dat maakt haar niet erg driedimensionaal. Mrs. Harris is een vrouw op wie niks valt aan te merken, en dat is niet erg realistisch.
Maar, dat is dan de nieuwe boodschap van het verhaal: wees een goed mens, en anderen zullen je overal in steunen. En het is goed om je dromen na te jagen. Beide zijn leuk in theorie, maar misschien minder haalbaar in de praktijk. Maar goed dat het gewoon een film is waarin alles mag. Eentje die zich afspeelt in Parijs, maar voornamelijk is opgenomen in Boedapest. Dus gewoon lekker gaan zitten en meegaan in de wens van een volks vrouwtje met een gouden hart.
