De geïmproviseerde huizen van de familie Mendoza Gabarre dreigen gesloopt te worden. Regisseur Isabel Lamberti volgt de familie al een langere tijd en maakte eerder de documentaire Volando Voy (2015), waarin de broertjes David en Jésus centraal stonden. Voor de familie in de sloppenwijk hangt al tijden de dreiging van de aankomende sloop boven hun hoofd. Isabel Lamberti maakt samen met de familie een film, waarin fictie en documentaire vrijelijk door elkaar heen verweven zijn. Zo leren de Mendoza's om te gaan met het doemscenario dat op een dag toch echt werkelijkheid dreigt te worden.
Het werken met 'echte mensen' pakt bijzonder goed uit. De amateurs zetten een bijzonder geslaagde acteerprestatie neer, waarschijnlijk omdat dit verhaal over hun eigen leven gaat. Vader David, werkzaam als schroothandelaar, gaat op zoek naar een oplossing om zijn gezin te behoeden van uitzetting. Al snel loopt hij op tegen verschillende overheidsinstanties, die niet het beste met de inwoners voor lijken te hebben. Ondertussen dreigt ook nog een zoon in de criminaliteit te geraken, terwijl hij bijzonder goede prestaties levert in de kappersschool. Schoondochter Maria moet leren leven met het stigma dat rond het leven in de sloppenwijk hangt en ook de jongste kinderen kunnen nog niet wennen aan een mogelijke verhuizing. De laatste lente in de sloppenwijk verloopt kortom nogal moeizaam.
De film zit vol mooie kleine momenten van geluk in deze wijk. Feesten, spelende kinderen, naastenliefde, vriendschappen en bruiloften vinden allemaal plaats in de krotten, waar de stroom regelmatig uitvalt. Na wat hevige ruzies blijkt misschien dat het toch beter zou zijn als men niet zo'n klein woonoppervlak zou delen, maar uiteindelijk spreekt er toch ook een groot geluk uit het hechte gezin. Het is moeilijk om niet een beetje verliefd te worden op een aantal van deze personages. Toch wordt een werkelijk schokkende vorm van armoede weergegeven. Het sociaal-realisme waarmee de Nederlands-Spaanse Lamberti te werk gaat doet soms denken aan een filmmaker zoals Ken Loach. Met het grote verschil dat Lamberti nergens op zoek lijkt te gaan naar het grotere plaatje van dit onrecht, maar specifiek bij deze familie blijft. Daar valt zeker wat voor te zeggen. De familie is erg fotogeniek en er wordt een mooi persoonlijk verhaal verteld. Je vraagt je af hoe mensen onder dit soort omstandigheden komen te leven. Het is jammer dat deze vraag onbeantwoord blijft.
Het camerawerk is uitstekend. De stijl van filmen, die nog het meest doet denken aan een documentaire, werkt goed en zorgt voor prachtige beelden van het desolate gebied. Mooie momenten zijn bijvoorbeeld twee spelende kinderen in een Iron Man- en Spider-Manpakje, die met veel fantasie in een parcours van zwerfafval spelen. Plot is er weinig, waardoor de beperkte speelduur toch nog lang kan aanvoelen, maar Lamberti voert je behendig mee langs verschillende ontroerende en mooie momenten. La Última Primavera is een knap realistisch portret van een familie die ook in hun benarde situatie nog geluk weet te vinden.
