Regie: Cory Finley | Scenario: Mike Makowsky | Cast: Hugh Jackman (Frank Tassone), Geraldine Viswanathan (Rachel Bhargava), Ray Romano (Big Bob Spicer), Allison Janney (Pam Gluckin), Rafael Casal (Kyle Contreras), e.a.| Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2019

Bad Education begint ongekend optimistisch, gewoon door de hoofdpersoon in zijn dagelijkse werkzaamheden te tonen. Als districtshoofd van een New-Yorkse scholengemeenschap heeft Frank Tassone te maken met een hoop mensen - van lokale bestuurders tot de kinderen in de klassen - maar voor allemaal heeft hij aandacht en voor iedereen maakt hij tijd vrij in zijn drukke schema. En dan niet met milde tegenzin, maar met oprechte interesse. Zelfs een moeder die komt klagen dat haar zoon niet serieus genoeg wordt genomen, wordt door Tassone kalm en vriendelijk te woord gestaan. Knap genoeg gaat die open houding niet ten koste van zijn werk. Sterker nog, zijn persoonlijke betrokkenheid lijkt juist de reden dat hij in tien jaar tijd de scholengemeenschap tot een van de best aangeschrevene van het land heeft weten te maken. Blijkbaar is het dus mogelijk geliefd en succesvol te zijn, maar ook een goed mens.

Het helpt waarschijnlijk dat onder al zijn vriendelijkheid een hoop intelligentie schuilt. Wanneer aan het licht komt dat een collega een enorme som geld van de school achterover heeft gedrukt, is de eerste impuls van het bestuur om direct de politie erbij te halen. Maar Tassone denkt een paar stappen verder: juridische vervolging zou ervoor zorgen dat de kwestie openbaar wordt gemaakt, waarna de scholengemeenschap onherstelbare reputatieschade zou lijden en vele leerlingen kunnen fluiten naar een plek aan een prestigieuze universiteit. Zijn suggestie is daarom de frauderende medewerker stilletjes ontslag te laten nemen en haar het verduisterde geld te laten terugbetalen. Al met al een zeer praktische oplossing, maar er is klaarblijkelijk wel iemand voor nodig die met geduld het grotere geheel kan zien.

Verwar Tassones vriendelijkheid echter niet voor naïviteit. Wanneer een medewerkster denkt een slaatje te kunnen slaan uit de zorgvuldig onder de pet gehouden situatie, heeft Tassone direct door wat haar intenties zijn. Maar in plaats van in woede uit te barsten en haar de wind van voren te geven, zet hij haar op de meest vriendelijke wijze gelijk op haar plek. Van haar heeft hij de rest van de film geen last meer. Wie het hem echter wél moeilijk kan maken, is de middelbare scholier Rachel die voor de schoolkrant schrijft. Ironisch genoeg iemand die hij eerder nog adviseerde dat ze wel wat meer journalistieke ambitie mocht tonen. In een soort lightversie van een journalistiek onderzoeksdrama ontdekt de tiener dat de handen van het districtshoofd lang niet zo schoon zijn als iedereen denkt.

Daarmee begint een zorgvuldig opgebouwd kaartenhuis steeds meer te wankelen, waarna Rachel voor dezelfde keus komt te staan als Tassone eerder in de film: de vuile was buitenhangen met alle gevolgen van dien of met het oog op eventuele nevenschade de zaken toch maar binnenskamers houden? Naarmate er meer boven water komt, wordt het haar en de kijker steeds duidelijker wat voor iemand Tassone eigenlijk is. Zijn vriendelijkheid lijkt niet gespeeld, maar verhult wel een extreme vorm van ijdelheid. Maar is zo'n karaktertrek een probleem? Is zijn succesvolle omvorming van de scholengemeenschap minder waardevol omdat hij het vooral deed uit een drang door anderen te worden bewonderd?

Je kunt deze vraag doortrekken naar de vertolker van het personage, Hugh Jackman. Slimme casting, aangezien de Australische acteur bekendstaat als een zeer sympathieke figuur, maar ook weleens de vraag oproept of hij voor het neerzetten van zijn rollen misschien een beetje doordraaft. Dat imago betaalt zich perfect uit in een personage zoals Tassone, al krijgt Jackman acterend ook volop gelegenheid dit personage van onverwachte kanten te voorzien. Best aannemelijk dus dat hij de hoop had met deze rol een Oscar binnen te hengelen. Maar is het kijkgenot er daarom minder om? Nee, zeker niet. Houd hem die Oscar gerust zo lang mogelijk als een worst voor als het resulteert in meer van dit soort rollen. De film werd in de Verenigde Staten overigens aangekocht door betaalzender HBO, dus in het meest gunstige geval zal Jackman het moeten doen met een Emmy.

De film heeft geen sluitend antwoord over de vraag in hoeverre drijfveren ertoe doen, maar koestert in deze kwestie duidelijk wel enige sympathie voor zijn hoofdpersoon. Het is moeilijk je daaraan te onttrekken. Misschien niet zodanig dat je hoopt dat Tassone overal mee wegkomt, maar zijn beheersing en gedrevenheid maken hem desalniettemin een uiterst intrigerende figuur. Daarin schuilt echter iets beangstigends. Waar Tassones frauduleuze collega een nogal kille tante was die vroeg of laat wel een keer over haar eigen voeten zou zijn gestruikeld, lijkt de even succesvolle als sympathieke hoofdpersoon een zekere onschendbaarheid te genieten. Als een middelbare scholier hem met openbare documenten ten val kan brengen, zou iedereen dat moeten kunnen, maar toch gebeurt dat pas wanneer deze jongedame er zonder agenda onbewust door hem zelf toe wordt aangemoedigd.

Bad Education is te zien bij Pathé Thuis.