De aan de westkust van de Verenigde Staten gevestigde Laika Studio heeft een overzichtelijke maar imposante reeks animatiefilms afgeleverd. Titels als Coraline, ParaNorman en het alom bejubelde Kubo and the Two Strings vielen op door de vloeiende stop-motionanimaties. Hun vijfde wapenfeit, Missing Link kan zich met gemak meten met de voorgangers, maar zijn prachtige animaties voldoende voor een onvergetelijk filmavontuur?
De vraag stellen is hem beantwoorden. In de eerste minuten van de tweede animatiefilm die Chris Butler maakte voor Laika, heb je sterk het gevoel dat je naar de zoveelste computeranimatie zit te kijken. De bewegingen en mimiek van de figuurtjes zijn zo knap en soepel gedaan dat het onderscheid met bijvoorbeeld Pixar of DreamWorks-producties bijna helemaal is weggevallen. De verbazing die juist het arbeidsintensieve stop-motionproces genereert valt hiermee grotendeels weg. Alleen de mondjes bewegen nog wat schokkerig.
Centraal staat ontdekkingsreiziger Sir Lionel Frost die rond de vorige eeuwwisseling de halve aardkloot afreist naar verre oorden op zoek naar onontdekte culturen en mythische wezens. Hij kan de goedkeuring van zijn stijve maar gehaaide Britse collega's niet wegdragen. Op een dag ontvangt Frost een brief die hem op het spoor van een echte Bigfoot brengt. Aangekomen in het westen van de VS staat hij snel oog in oog met het wezen dat allesbehalve schuw is.
De 'missing link' is een welbespraakt en hoogontwikkeld wezen: anderhalf keer de lengte van een mens, een dikke bruine vacht en driehonderd kilo schoon aan de haak. 'Link' heeft zelf de brief naar Frost verstuurd. Hij voelt zich eenzaam en zou zich graag voegen bij de aan hem verwante yeti's in de Himalaya. Frost besluit zijn nieuwe harige vriend op sleeptouw te nemen. Maar de andere ontdekkingsreizigers krijgen lucht van Frosts missie en zetten de achtervolging in.
Het is haast jammer dat Butler het onderscheid tussen stop-motion en computeranimaties heeft doen vervagen, hoe prachtig het eindresultaat er ook uit ziet. Het werk van bijvoorbeeld Aardman heeft de grote charme van -in hun geval - kleianimaties aangetoond. Nu er vrijwel geen onderscheid meer te bekennen is, is Missing Link te veel een eenheidsworst. En dat terwijl de personages een uiterlijk hebben dat afwijkt van die in veel andere animatiefilms. Dit keer eens geen generieke hoofden met grote ronde ogen, maar spitse neuzen en vreemd geproportioneerde lichamen en ledematen.
Wat naast deze visuele teleurstelling overblijft is het verhaal. Dat is door de humor soms amusant, maar ook wat cliché. Frost en Link belanden bijvoorbeeld in een saloon, waar vervolgens alle westernvoorspelbaarheden van stal worden gehaald, inclusief bargevecht. Veel van de humor wordt opgehangen aan de pogingen om de bigfoot te verbergen, maar door zijn lengte en omvang is dit een onmogelijke taak.
Bij de reis die moet worden afgelegd van de States naar het hooggebergte van Azië is de meeste tijd ingeruimd voor de zeereis. De schurken zijn aan boord gekropen en zinnen op wraak. Frost, Link en de inmiddels aan het gezelschap toegevoegde weduwe van Frosts beste vriend zijn daarna in een mum van tijd in India. Juist de weg ernaartoe had zich uitstekend geleend voor de nodige avonturen en verwikkelingen.
Missing Link kan zich verheugen op een indrukwekkende originele stemmencast. De nagesynchroniseerde versie is qua stemmenwerk ook het beluisteren waard. Voor jonge kijkertjes is dit een vermakelijk anderhalf uur. Hun volwassen begeleiders hadden er zeer terecht meer van mogen verwachten.
