De extase van skaten. Door de manier waarop Bing Liu het rijden door straten en over pleinen in beeld brengt, de skaters op de wielen volgend, voelt het aan als vliegen. Een ontsnapping aan de tijd, aan het alledaagse leven en aan jezelf. Het leven zit vol mogelijkheden en alle routes zijn nog open, over verlaten wegen of over relingen van trappen. Dat Bing Liu zelf ook als skater opgroeide, is goed terug te zien in de beelden. Maar zijn Minding the Gap is niet zozeer een documentaire over skaters, maar over de gevolgen van huiselijk geweld, kindermishandeling en een generatie jonge Amerikanen die weinig toekomst lijken te hebben.
Minding the Gap is een heel persoonlijke documentaire. Bing Liu's eerste langspeelfilm wordt gaandeweg steeds emotioneler, waarmee de jonge filmmaker voortdurend blijft verrassen. Na de skate-opening lijkt Bing twee jongemannen in Rockford, Illinois te volgen, het plaatsje waar hij zelf ook opgroeide. Rockford is een voormalige industriestad waar de economie inmiddels volledig op zijn gat ligt, de werkloosheid hoog oploopt en voor jongeren weinig kansen zijn. Zeker als ze - zoals Kiere en Zack - hun middelbare school nooit hebben afgemaakt.
Zack lijkt het echter wel voor elkaar te hebben. Hoewel hij niet vrolijk wordt van zijn baan als dakdekker, heeft hij wel een huis en een leuke vriendin. Hij kan skaten en drinken wanneer hij wil. Kiere woont weer bij zijn moeder en probeert zijn schooldiploma alsnog te halen en een baan te vinden, zodat hij niet als zijn oudere broer eindigt, die om niet nader genoemde redenen naar de gevangenis moet.
In eerste instantie lijken vooral hun leeftijd, hun weigering volwassen te willen worden en hun economische situatie hen te verbinden, maar er is nog een belangrijke reden om hen tot onderwerp van de documentaire te maken: ze zijn beiden tijdens hun jeugd mishandeld door hun vaders, die ze om het minste of geringste een flink pak slaag gaven. Hun levens zijn erdoor getekend en beiden leiden onder het trauma. Regisseur Bing Liu weet hoe dat voelt en besluit op een gegeven moment voor de camera te stappen en eerlijk te vertellen waarom hij Zack en Kiere zoveel over hun vaders laat vertellen: hij herkent daarin zijn eigen levensverhaal, waarin zijn stiefvader hem zijn hele tienertijd mishandelde.
Vanaf dat moment blijkt Minding the Gap niet alleen een documentaire voor het publiek maar ook een vorm van therapie voor Bing Liu. Hij gaat zijn eigen moeder interviewen over haar huwelijk met zijn stiefvader, hoe ze zelf ook geslagen werd door hem, in hoeverre ze doorhad wat hij met Bing deed en hoe ze dat heeft kunnen laten gebeuren. Bing leidt het gesprek recht de camera in kijkend en plaatst zichzelf heel nadrukkelijk in zijn eigen film. Het vergroot het gevoel van authenticiteit, wat de film nog aangrijpender maakt.
Een twist in het leven van Zack, die inmiddels een baby heeft, zorgt voor een extra dimensie die het allemaal nog complexer maakt. Kiere en Zack zitten vast in hun leven en skaten is de enige manier om te ontsnappen. 'This device cures heartache', staat er op één van de skateboards in een lyrische montage van beelden van skaten, een verwijzing naar de gitaar van volkszanger Woody Guthrie, waarop ooit 'this machine kills fascists' stond. Minding the Gap is door Bings persoonlijke benadering een bijzonder intiem portret van een generatie beschadigde jongemannen met een weinig rooskleurige toekomst.
