Hoe ga je om met verdriet? En hoe uit zich dat? Die vragen staan centraal in de nieuwe film van regisseur Andrea Pallaoro, die ons eerder het gedurfde Medeas bracht. Net als die film draait Hannah om het innerlijke van de mens. Medeas ging over vervreemding, maar Hannah herbergt een heel ander thema en volgt een andere lijn.
Hannah opent met de routine van twee mensen: Hannah en haar naamloze echtgenoot. Ze leven, zo krijgen we de indruk, langs elkaar heen. Ze eten samen, kijken televisie, doen hun ding. Er heerst duidelijk een bepaalde spanning. Maar waar komt die vandaan? Er wordt enkel naar gehint, maar dat is niet waar de film van regisseur Andrea Pallaoro om draait. Antwoorden geeft dit stille portret sowieso niet veel.
Op een dag komt Hannahs echtgenoot niet thuis. Waar hij is, wordt niet meteen duidelijk, maar het heeft te maken met een misdrijf waarover we niet alles te weten komen. Het lijkt te maken te hebben met zijn zoon, maar een expliciete verklaring blijft uit. Het komt de intimiteit van de film ten goede. Soms zijn vragen beter dan antwoorden.
Bijna altijd is Hannah in beeld. De camera zweeft met haar mee als ze over straat loopt, blijft vlak bij haar als ze door huis loopt en tijdens het moment dat ze naar haar bovenburen stormt omdat het plafond lekt. Maar dat zijn niet de sterkste momenten van de film. Die vinden we vooral in de meer impliciete momenten en boodschappen. Ook al is vrij snel duidelijk dat de problematische relatie tussen Hannah en haar man geworteld is in iets dat met haar zoon en haar man is gebeurd is, echte antwoorden komen niet. Op zich is dat prima, maar soms is het vervelend om naar te kijken.
Het mooiste aan Hannah is zonder twijfel hoofdrolspeelster Charlotte Rampling. Zij draagt de film geheel in haar eentje en doet dat met stille kracht. Geen expliciet uitgesproken emoties, maar subtiele gebaren en verfijnde bewegingen zoals kleine trillingen in haar gezicht. Ze doet dat zo goed, dat je geen moment twijfelt over de echtheid van haar personage. Hannah is gewoon een vrouw van vlees en bloed, die een heel leven heeft geleden en bij wie dat lijden zich nu begint te uiten. Soms is het geheel iets te traag en te impliciet om de aandacht vast te houden, maar Rampling compenseert dat met haar geraffineerde spel.
