"Je hebt het verstand van een kroket!" "Een kroket?" "EEN KROKET!!!!!" Welkom bij Nederlandse mainstream cinema. Helaas lijkt er geen einde te komen aan de eindeloze stroom van goedkope, slechte Nederlandse romkoms. Het zomerse gedrocht Casa Coco is daar het zoveelste bewijs van. Hoewel regisseur Bob Wilbers de lat al extreem laag had gelegd met Boeien! en Hart op de Juiste Plek, limboot hij er op Bonaire nog eens vrolijk onderdoor. Om drie films in één jaar uit te brengen die stuk voor stuk triester zijn dan hun voorganger is best indrukwekkend.
Na bijna vijftig jaar getrouwd te zijn besluit Toons vrouw Marie haar echtgenoot te verlaten. Toon is normaal gesproken het zonnetje in huis en houdt er wel van om zijn vrouw te sarren. Marie is die pesterijen echter zat en breekt daarmee Toons hart. Uit medelijden nodigt zijn beste vriend Johan, tot grote ergernis van zijn vrouw Paula, hem uit om mee te gaan naar het vakantieoord Casa Coco op Bonaire. Eenmaal aangekomen ontdekt Toon dat zijn ex-verloofde Pleun het verblijf runt. En geheel onverwacht bloeit tussen hen een nieuwe romance op; een die vijftig jaar geleden mislukte.
Zodra het eerste geforceerde conflict wordt geïntroduceerd, is duidelijk waar de film naartoe gaat. Alle spanningen tussen personages zijn het gevolg van goedkope misverstanden en een compleet gebrek aan heldere communicatie. Eén van de (vele) subplots gaat over een andere gast genaamd Ronald, die niet genoeg rekening houdt met de gevoelens van zijn vrouw. Daardoor zijn ze van elkaar vervreemd geraakt. Hun huwelijk wordt gered doordat ze uiteindelijk, na Joost mag weten hoeveel jaar, tegen elkaar zeggen wat ze voelen. Zo gaat het met elk gecreëerd 'conflict' in de film. Dat maakt de film niet alleen repetitief en oppervlakkig, maar ook pijnlijk kinderachtig en naïef.
Bij grote en serieuze thema's omtrent ouderdom steekt de film zijn bruingebakken kop in het zand. Het terugkijken op het leven, dementie, leven alsof het je laatste dag is; al deze thema's komen op de meest oppervlakkige en oninteressante manier naar voren. Er wordt geen enkele moeite gedaan om deze onderwerpen serieus te benaderen. Dat niemand, zowel de acteurs als de regisseur en schrijvers, hun rol serieus neemt verergert dat probleem. Het lijkt soms wel alsof iedereen geïnteresseerder is in een gratis vakantie naar een tropisch eiland dan in hun werk.
Door te zeggen dat het script haastig op een bierviltje is geschreven is nog een compliment. Casa Coco lijkt in een dronken bui spontaan in elkaar geflanst te zijn met een aantal BN'ers die toevallig op vakantie waren op de Caraïben. Verbazingwekkend is dat overigens niet. De film is namelijk 'naar een idee van Lucio Messercola'; de regisseur die sinds 2019 nog elk jaar een Sinterklaasfilm heeft gemaakt. Lopendebandwerk dus, en niet bepaald van een creatief wonderkind. De zelfgenoegzaamheid waarmee de film zichzelf desondanks positioneert is dan ook een dikke middelvinger naar het publiek.
