Het wordt tijd dat we het eens opnemen voor de man. Nadat Hollywood met een misplaatst schoonheidsideaal van dun en slank de vrouwen een minderwaardigheidscomplex heeft aangepraat is nu de vent aan de beurt. Voer voor psychologen, die eetstoornissen op dezelfde hoogte plaatsen als het zogenaamde Adonis-complex. De drang van de man om te voldoen aan het ideale plaatje van afgetraind, viriel en gespierd wordt steeds groter. Ook weer grotendeels door toedoen van de filmindustrie en reclame. De allereerste pikant bedoelde scène van de nieuwe Johan Nijenhuis is een echt Coca Cola-light-break-moment, waarbij kantoordames zich zitten te verlekkeren aan Jim Bakkum op een steiger die in een strak hemdje automatisch in de slow motion schiet. Dit belooft weinig goeds en inderdaad: Onze Jongens is een drama in de verkeerde zin des woords. Nog veel erger is dat hij alleen maar verliezers kent. Zowel de man als de vrouw incasseert klap na klap. De mannen zijn in de lead, winden de krioelende vrouwen om hun vingers met hun spierballen en de vrouwen zijn domme eendimensionale wezens die zich met alle liefde in de onderwerpende rol gooien.
Jarenlang heeft bovengetekende geroepen dat Nijenhuis weliswaar niet de verfijnde smaak van de Nederlandse cinema vertegenwoordigt, maar wel ontzettend goed weet wat zijn specifieke doelgroep verlangt en dat heel aardig doet. De tukker heeft dan ook wel wat teweeggebracht met vroege titels als Costa en Volle Maan. Maar naarmate Nijenhuis wat meer variatie in zijn werk begint te gooien en ook een bredere doelgroep aanboort mag je de man wel degelijk afrekenen op zijn merkwaardige gevoel voor kwaliteit. Het op zichzelf staande argument 'dat het nou eenmaal een Johan Nijenhuis-film' betreft, gaat inmiddels niet meer op. Dat bewijst zijn kruising tussen The Full Monty en Magic Mike wel. Geabstraheerd van humor en een dramatische oprechtheid blijft een poldersoap over, die voornamelijk een aaneenschakeling is van verhaaltje-videoclipje-verhaaltje-videoclipje. Rode draad is een voormalige oliewerker die zijn beste vriend opzoekt die een klusbedrijf runt. De zaken lopen nou niet bepaald lekker en toevallig bestaat het klusteam uit mannen met goede genen en een sterabonnement bij de sportschool. Door een uit de hand gelopen grap gooien Bakkums Jorrit en zijn makkers het roer om en brengen de vrouwen op hol met hun uitkleedoptredens.
De grootste verrassing is dat een vrouw het scenario heeft geschreven. We mogen niet in hokjes denken, maar het is nauwelijks anders voor te stellen dan dat deze Anne-Louise ('Annelou') Verboon een hartgrondige hekel aan beide seksen heeft. Er wordt halsstarrig getracht nog wat drama in te bouwen in een scenario van de orde grote-stappen-snel-thuis. Jorrit heeft een ex-vrouw die hem niet wil zien en een zoontje dat teleurgesteld in hem is, maar wel opeens de godganse dag op de stoep staat terwijl mama de ene na de andere Tinder-date afwerkt. Klusbaas Bas heeft een moeilijke, veeleisende vrouw en een uitgeblust huwelijk. En dan ontmoet Jorrit ook nog een leuk meisje met een ijssalon, maar ja, zij heeft niet zo'n trek in een relatie met een stripper. Al deze dramatische componenten worden zo lang mogelijk op de achtergrond gehouden omdat we clichématige optredens van het klusbedrijf als politieagent, bouwvakker, brandweerman of tuinman moeten zien te doorstaan. Inderdaad: van die lekker duidelijke beroepen die een kind van vier ambieert. Er wordt op het dramatische dieptepunt ook nog een stripact van Jorrits zoon van stal gehaald. Hoe diep kun je zinken.
Als ook Nijenhuis inziet dat hij niet alleen maar optredens aan elkaar kan lassen, worden de conflicten en kinken in de kabels in de formule gegooid. Dat er niet geïnvesteerd is in enige vorm van karakteruitwerking gaat zich hier dan wreken. Ook bekruipt dan een gevoel van disbalans met het voorgaande uur en komt Onze Jongens compleet op zijn gat te liggen. Subtiel zou hier het toverwoord zijn geweest, maar op deze gedachte zijn Verboon en Nijenhuis kennelijk niet gekomen in deze van een nutteloos van voice-over voorziene uitkleedexercitie. Jim Bakkum is in zijn hoofdrol best een sympathieke verschijning, maar het is een slecht teken dat de grootste vorm van medelijden die we met hem krijgen het moment is waarop hij onder het toeziend oog van zijn filmzoon zijn te weinig getrainde kippenborstje harst. Met andere leuke acteurs wordt al net zo weinig uitgehaald. Martijn Fischer is de dikkige goedzak die voor de Full Monty-inslag mag tekenen en de getalenteerde Tarikh Janssen mag in een oogwenk zijn personage nog wat meer diepgang proberen mee te geven. Maar daar is dit de film niet voor, dus Nijenhuis moffelt het weg. 'Mannen zijn jagers,' zo luidt de eerste zin die Bakkum door de voice-overmicrofoon insprak terwijl we dure beelden geschoten in Las Vegas zien. Waar hij precies op jaagt wordt aan het eind van dit in een raamvertelling gegoten stripteasevehikel duidelijk. We hadden het zo ook wel kunnen raden.
