In 1990 was superster Madonna Louise Veronica Ciccone, een in Detroit opgegroeide dochter van een Italiaanse immigrant, op het toppunt van haar roem. De popster had grote hits gehad met Like a Prayer en Vogue, waarmee ze het imago van zoetsappig popsterretje inmiddels achter zich had gelaten. Het resulteerde in misschien wel de belangrijkste wereldtournee van haar inmiddels vier decennia tellende carrière. De Blond Ambition Tour zou tevens de eerste concertreeks in een rijtje van vele zijn waarin Madonna opschudding veroorzaakte. Aan haar mierzoete hitje Like a Virgin werd een geheel andere betekenis gegeven, toen de Queen of Pop op een bed midden op het podium masturbatiebewegingen maakte. De tour resulteerde in de documentaire In Bed with Madonna, waarmee de wereldster wederom de media choqueerde. Hierin was de innige band met haar mannelijke dansers te zien en berucht was de tongzoen tussen twee van hen. Madonna is een artieste die altijd de controverse heeft opgezocht, deze ook nodig had, niet uitblinkt in één discipline, maar altijd de juiste mensen om zich heen wist te verzamelen om relevant te blijven.
Inmiddels is Madonna zevenenvijftig jaar oud en zeven wereldtournees verder. Ze blijft zichzelf opnieuw uitvinden, maar ze heeft aan relevantie in moeten boeten. Hoe je het ook wendt of keert: het succes en het spraakmakende van The Blond Ambition Tour zal ze nooit meer weten te evenaren. Als jongetje was journalist en adjunct-hoofdredacteur van Nieuwsuur Reijer Zwaan geobsedeerd door Madonna en dan vooral door deze tour uit 1990. Maar hij herinnert zich vooral de indruk die de zeven dansers van de show op hem hebben gemaakt. De verslaggever en nu ook documentairemaker besloot samen met collega Ester Gould de zeven dansers op te zoeken. Wat is er van hen geworden? Wat voor impact heeft de wereldberoemde tour op hun levens en carrières gehad? Hoe kijken zij terug op deze tumultueuze periode en hebben zij nog contact met elkaar en de artieste die hen groot heeft gemaakt? Met Strike a Pose, een titel die refereert naar Madonnas wereldhit Vogue, gaan Zwaan en Gould op zoek naar antwoorden. De werkelijkheid was niet zo ideaal als in Zwaans herinneringen en beleving als kind. Bizar genoeg heeft Madonna het succes van Vogue grotendeels te dansen aan twee van die zeven dansers die de choreografie voor haar uitschreven, nadat ze er zelf veel succes mee hadden gehad in het New Yorkse nachtleven.
MaarStrike a Pose is niet alleen een verhaal over de roem die voor de dansers in sommige gevallen haast groter was dan die van Madonna zelf maar ook over de teloorgang en de keerzijde ervan. Als de Belg Salim na het verstrijken van de tour op zoek ging naar andere klussen was hij toch altijd die danser van Madonna. Dit stempel was zowel een zegen als een vloek. Maar veel heftiger nog is de confrontatie met aids. Eén van de zeven dansers heeft er zelfs het leven door moeten laten. Anderen moeten zien om te gaan met de ziekte, beseffend dat ogenblikkelijk de associatie met homoseksualiteit wordt gelegd. De heren zijn allemaal een affectie met dans blijven houden, al zijn ze niet allen meer professioneel actief in dit veld. Zwaan en Gould laten zich niet verleiden tot het richten van hun aandacht op de superster die de loopbanen van de dansers heeft gefaciliteerd en in een stroomversnelling heeft geholpen. Maar de zangeres heeft wel de levens van de dansers getekend. Na afloop van de wereldtour is de relatie met Madonna voor sommigen grimmig en naar geworden. Het contact verliep dan voornamelijk in de rechtszaal. Madonna komt eruit naar voren als een kille berekende zakenvrouw, hoe warm de beelden in In Bed with Madonna ook zijn. Maar haar dansers haasten zich erbij te vermelden dat ze geen haatgevoelens jegens haar hebben. Ze zijn haar dankbaar voor de kansen die ze door Madonna hebben gekregen.
Ook al speelt de popster nog steeds een enorme rol in hun levens, met Strike a Pose richten Zwaan en Gould zich voornamelijk op de persoonlijkheden van de dansers zelf. Dan blijkt dat er, zelfs met wat kilootjes meer, helemaal geen sprake is van vergane glorie. De heren hebben hun worstelingen gekend, maar zijn niet getekend door hun verleden. Daar waar veel van hun fans zijn blijven vastklampen aan de tijd van weleer, zijn zij verder gegaan met leven. Met de bijbehorende ups en downs. Madonna is in deze emotioneel geladen, maar goudeerlijke portrettenreeks gedegradeerd tot een bijrol. Maar wat er wel uit te destilleren valt is dat la Ciccone een onuitwisbare invloed heeft gehad op de emancipatie van homoseksuelen en de bewustwording rondom aids. De mannen zijn hun verleden en elkaar nooit vergeten. Gekunsteld is hun reünie in een restaurant, waarmee de documentairemakers afsluiten aanvankelijk wel, maar er komen zo veel mooie herinneringen en oprechte gevoelens naar boven dat je dit de makers onmiddellijk vergeeft.
