Voedsel is een primaire levensbehoefte. Daarnaast kan het een bron zijn van voldoening, van genot. Het kan een bron zijn van troost of een uitweg voor frustratie. Het kan ook een rol spelen bij erotiek of een gevoel van geborgenheid teweegbrengen. Al deze functies zijn al eens in films geïllustreerd. Estômago (maag) belicht weer een ander aspect: de film gaat over voedsel - en koken - als machtsmiddel. Voedsel kan namelijk ook gebruikt worden om te verleiden, te manipuleren. Het kan een belangrijke inzet zijn bij onderhandelingen. Je kunt er tegenstanders mee imponeren, mee intimideren en zelfs nog erger.
In de film ontmoeten we Nonato die een gepassioneerde speech geeft over gorgonzola. We volgen deze Nonato in twee parallel lopende verhaallijnen waartussen voortdurend heen en weer wordt geschakeld. In de ene komt Nonato aan in een grote stad waar hij een baantje bij een snackbar vindt. Omdat zijn gefrituurde deegballetjes zo ontzettend lekker zijn, trekt hij niet alleen de aandacht van een chef-kok, maar ook van het hongerige hoertje Íria die het geen probleem vindt lekker eten als betaling te krijgen. In het andere verhaal zien we Nonato aankomen in de gevangenis en dankzij zijn kookkunsten treetje voor treetje opklimmen in de strenge hiërarchie binnen zijn cel die hij met een stuk of acht andere gevangenen moet delen. Lang blijft onduidelijk welk deel zich eerder en welk deel zich later afspeelt en ook waardoor Nonato in de gevangenis is beland. Het eerste wordt al vrij snel duidelijk, maar de hele film werkt naar de grote onthulling van het antwoord op de tweede vraag toe, en het zorgt voor een gruwelijk fantastische en volledig tevredenstellende conclusie.
Estômago was op het International Filmfestival van Rotterdam een groot (publieks)succes: hij eindigde op plaats twee in het klassement en het is goed te begrijpen waarom. De film gaat namelijk geheel tegen het cliché in dat festivalfilms sloom, saai, en serieus zouden zijn. Niet alleen is Estômago een zeer plotgedreven film, de constructie zit ook ongelofelijk strak in elkaar, de acteurs zetten stuk voor stuk sterke, dynamische rollen neer, en wat nog belangrijker is: de film is van begin tot eind spannend, onderhoudend en ook nog eens heel grappig. De beelden van voedsel in de film doen soms watertanden, soms walgen, maar zijn stuk voor stuk wellustig gefilmd.
Of je aan het einde van de film zin hebt in een lekker stuk kaas of een mooi stukje vlees, of dat je juist bijna niets meer durft te eten, zal per persoon verschillen. Maar vervelen zal niemand zich.
