Closer markeert de definitieve comeback van regisseur Mike Nichols en actrice Natalie Portman. Op haar twaalfde brak zij door met Léon, maar sindsdien heeft ze de daarmee gemaakte beloftes niet kunnen waarmaken; totdat ze recentelijk schitterde in Garden State, dat twee weken geleden in Nederland werd uitgebracht. Nu consolideert ze met haar rol in Closer, een rol die haar al een Oscarnominatie en een Golden Globe voor beste vrouwelijke bijrol opleverde, haar nieuwe status als kritisch bejubelde actrice. Nichols maakte in de jaren 60 nog films als Whos Afraid of Virginia Woolf?[/I] en [i]The Graduate, maar in de afgelopen decennia heeft hij die dat niveau niet meer bereikt. Recentelijk kwam hij echter met de kwalitatief hoogstaande miniserie Angels In America, waarin onder anderen Al Pacino en Meryl Streep meespeelden. Zijn nieuwste rolprent is eveneens een sterk drama, gebaseerd op een Engels toneelstuk met dezelfde naam.
Daniel en Alice ontmoeten elkaar dankzij een ongeluk en worden verliefd op elkaar. Later hebben zij een relatie en heeft hij een boek over haar geschreven. Dan ontmoet hij Anna en valt op slag voor haar, maar er gebeurt niets. Weer een jaar later ontmoet hij haar weer, en tegelijkertijd ontmoet Alice Annas vriend, Larry. Vanaf dat moment worden de relaties pas echt gecompliceerd, mede doordat er opnieuw onmiddellijk een sprong in de tijd wordt gemaakt naar een tijd waarin Larry en Anna getrouwd zijn, terwijl Daniel heel andere plannen heeft. De structuur van het verhaal is duidelijk direct uit het toneelstuk afkomstig. Telkens komen er slechts korte stukjes verhaal aan bod, waar veel verhaaltijd tussen zit. In bijna elke scène komen er maar twee personages voor die lange conversaties hebben, waardoor bijna elke scène meteen heel intiem en/of intens is.
Dit is vooral te danken aan de vier hoofdrolspelers, die elk overigens een gelijkwaardige rol vertolken. Allen krijgen ze veel ruimte en tijd om hun karakters neer te zetten en in hun rol te groeien. Het acteren van alle vier neemt ook op toepasselijke wijze in intensiteit en kracht toe naar mate het verhaal heftiger en dramatischer wordt. Jude Law vervult zijn rol als ogenschijnlijke charmeur zeer goed, en Julia Roberts doet niet voor hem onder. Ze speelt hiermee zelfs de beste rol van haar carrière. Beiden staan echter in de schaduw van het al eerder genoemde ontwapenende spel van Portman, een rol die in de V.S. veel controverse veroorzaakte omdat Portman na het filmen de regisseur verzocht enkele naaktscènes uit de film te halen, wat hij vervolgens deed. Het is echter Clive Owen die de show steelt met zijn intense spel, wat misschien mede te danken is aan het feit dat hij ook in het originele toneelstuk dezelfde rol speelde. De anderen doen het allen uitstekend, maar zijn werk is toch van een iets hogere klasse
De acteurs hebben de mogelijkheid tot het leveren van deze prestaties natuurlijk te danken aan de goed geschreven rollen, maar vooral ook aan de scherpe en felle dialogen, die van het soort zijn dat je helaas maar zelden hoort in een Amerikaanse film met zulke grote namen. Deze uitwisselingen tussen de personages zijn namelijk hoogst realistisch en er wordt zeker geen blad voor de mond genomen. Dankzij het eerlijke en solide script en het voortreffelijke acteerwerk is Closer een prima dramafilm over liefde geworden, die zo uit het leven gegrepen zou kunnen zijn. Het enige minpunt is dat de structuur soms wat verwarrend uitpakt, maar uiteindelijk maakt dat niet echt veel uit.
