We worden zo langzamerhand doodgegooid met 3D-animatiefilms. Titel na titel wordt in het zomerseizoen uitgebracht in de hoop een graantje mee te pikken van het succes van Pixar en Dreamworks, dat deze week zelf ook met een nieuwe 3D-prent op de proppen komt. Alleen zon graantje al is een flinke smak geld. Dit gaat echter niet op voor het Deense Terkel in de Shit. Deze 3D-animatiefilm heeft meer op met de harde, cynische televisieserie South Park. Net als bij die serie draait het verhaal om kinderen, terwijl de grappen en situaties eigenlijk niet voor kinderen geschikt zijn. Het verschil is dat South Park nog wel eens een boodschap heeft, terwijl daar bij het nihilistische Terkel in de Shit geen sprake van is.
Terkel is een doodgewone elfjarige jongen met een beugel. De rest van zijn familie is alles behalve normaal. Zijn vaders vocabulaire bestaat slechts uit het woord nee en zijn moeder is bang dat Terkel allemaal ziektes krijgt. Ze is erg bezorgd, maar ondertussen rookt ze zo veel dat ze steevast omgeven is door een muur van rook. Flinke ongelukken overkomen regelmatig Terkels kleine zusje en zijn oom is helemaal een geval apart. Deze voortdurend bierdrinkende zeeman houdt er een kinderhulptelefoonlijn op na, maar hij helpt kinderen alleen als hij daar tijd voor heeft en als hij niet aan het zingen is over hoe geweldig zijn hulplijn wel niet is, want dan kan je als kind wel fluiten naar hulp. En die hulp is op zijn minst dubieus, zo merken twee jongens die Terkel pesten, als de zeeman zijn neef komt helpen door de pestkoppen tot bloedens toe in elkaar te slaan.
Alsof zijn bizarre familie zijn leven niet al ingewikkeld genoeg maakt, wordt Terkel ook nog eens dagelijks gepest door twee jongens en heimelijk aanbeden door een heel dik meisje. Als hij een uitweg uit de pesterijen ziet door iets gemeens over haar te zeggen, springt zij prompt uit het raam en sterft. Dit compliceert Terkels toch al ingewikkelde leven nog meer, aangezien zijn beste vriend Jason hem nu een overloper vindt en Terkel geplaagd wordt door anonieme doodsbedreigingen.
Die doodsbedreigingen zijn soms vrij absurd en daardoor erg leuk. Zo wordt Terkel op een ochtend wakker met veel bloed in zijn bed. Als hij de lakens oprolt vindt hij aan zijn voeteneinde het hoofd van een hobbelpaard. Dit is slechts een van de vele grappen in Terkel in de Shit, waarvan het merendeel vrij cynisch is. Soms slaan de makers in dat cynisme zelfs zo ver door, dat je eigenlijk nauwelijks meer durft te lachen. Een voorbeeld hiervan is de zelfmoord van het dikke meisje. Als zij uit het raam springt, gaat dat gepaard met een vet spattend geluid en worden de zeer schone omstanders overgoten met bloed. Aan de ene kant vrij grappig, maar aan de andere kant enigszins ongemakkelijk om naar te kijken. Dit soort situaties komt meerdere keren voor, maar gelukkig zijn er ook nog flink wat grollen waar wel ongegeneerd om gelachen kan worden. Althans, als de harde, cynische stijl je kan bekoren. De ongelukjes van het zusje van Terkel horen wat dat betreft bij de hilarische hoogtepunten van de film
De humor wordt overigens in alle facetten van de film doorgevoerd. De knullige animatie en zelfs de zinloze Nederlandse nasynchronisatie (want voor kinderen is deze film niet geschikt) benadrukken de tegenstelling tussen de kinderlijke vorm en de harde inhoud, iets wat zelfs in de reclame voor de film terug te vinden is. Helaas heeft de nasynchronisatie niet altijd het gewenste effect; de paar liedjes in de film zijn bijvoorbeeld ronduit knullig en raken kant noch wal. Ook het verregaande nihilisme begint uiteindelijk toch een beetje te wringen, waardoor de film op de momenten dat de makers werkelijk doorslaan, gewoon niet leuk meer is. De makers van South Park gingen nooit zo ver. Ondanks dat is Terkel in de Shit best een vermakelijke film waar heel wat mensen plezier aan kunnen beleven.
