Er zijn niet veel regisseurs die hun eigen werk drie keer op rij in Cannes zagen draaien, en al helemaal niet op de leeftijd van Xavier Dolan. De drieëntwintigjarige Canadees wordt wel omschreven als het wonderkind van de hedendaagse filmwereld. Toch is ook nog een jonge cineast in ontwikkeling te zien. Dolan houdt van grote gebaren en zet graag alle middelen in. Dat levert niet altijd de beste scènes op. Hoewel Laurence Anyways alweer een stap volwassener overkomt dan Les Amours Imaginaires, kijken we op momenten nog steeds naar een film van een regisseur die graag wil etaleren wat hij kan, die wil opvallen. Dat stoort af en toe, maar het moet gezegd worden: dit liefdesdrama van bijna drie uur verveelt geen moment.
In Laurence Anyways volgen we een verliefd stel dat een fijn leventje leidt, totdat de man uit het niets onthult dat hij in een verkeerd lichaam is geboren. Laurence wil een vrouw worden, maar blijft wel van zijn vriendin houden. Terwijl hij zijn nieuwe identiteit probeert te ontplooien, moet zij zien om te gaan met een nieuw leven als partner van een transseksueel. Het mag geen verrassing heten dat hun relatie flink onder druk komt te staan.
Met de jaren tachtig als setting geeft Dolan zichzelf volledig de ruimte om uit te pakken in de aankleding en muziekkeuze. Een retrosfeer weet hij wel neer te zetten, maar daarin draaft hij af en toe ook wel iets te ver door. De videoclipachtige slowmotions met flamboyant geklede personages en overaanwezige soundtrack zijn misschien hip en artistiek bedoeld, maar sleuren je ook het verhaal uit. Les Amours Imaginaires zat vol met die overstilering, maar dit keer houdt Dolan zich gelukkig meer in.
Laurence Anyways, op zichzelf een sterk drama met interessante invalshoeken over hoe mannen en vrouwen zich tot elkaar (horen te) verhouden, bezwijkt zo nu en dan bijna onder Dolans eigen ambities. Hij kan veel, maar wil soms té veel. Een vrouw die na een emotioneel moment in slowmotion een stortvloed van water over zich heen krijgt bijvoorbeeld. Het ziet er mooi uit, maar het is niet bepaald subtiele symboliek.
Maar op die paar kitscherige scènes na, kan niet anders dan geconcludeerd worden dat Dolan zich sterk heeft ontwikkeld ten opzichte van zijn vorige film. Los van zijn haast obsessieve zucht naar stilering, blijkt hij ook een uitstekend acteursregisseur te zijn. Hij haalt het beste naar boven bij zijn twee hoofdrolspelers. Met name Suzanne Clément speelt een geweldige rol als getormenteerde vrouw die machteloos moet toekijken hoe de liefde van haar leven fysiek voor haar ogen verdwijnt. Hoe onvoorwaardelijk is liefde dan nog? De twee acteurs spelen het prachtig uit.
