In een van de eerste scènes van Ik Wil Graag Honderd Worden reflecteert dirigent en muzikant Ton Koopman op het leven van de componisten wier werk hem zo na aan het hart ligt. Tweehonderd jaar geleden stierven mensen veel eerder, maar toch klinken het Requiem van Mozart en de cantates van Bach haast verlangend naar de dood. Koopman kan er zich weinig bij voorstellen: zelf wil hij graag honderd worden.
Dat zou zomaar eens werkelijkheid kunnen worden, want op achtenzestigjarige leeftijd blijkt Koopman een ontzagwekkend vitale workaholic. Filmmaker Paul Hegeman volgde Koopman een jaar lang in zijn internationale werkomgeving en ook in zijn woning in Bussum. Koopman, die zich gespecialiseerd heeft in barokmuziek, reist voortdurend de hele wereld over om orkesten te dirigeren, lezingen te geven en zelf op te treden.
De film bevat naast veel beelden van repetities en uitvoeringen korte interviewfragmenten met Koopmans en zijn vrouw Tini, die hij leerde kennen toen zij bij hem op klavecimbelles kwam in Zuid-Duitsland. Koopman besefte met de verkeerde getrouwd te zijn, ontbond zijn huwelijk en leeft nu in optimale symbiose met zijn vrouw, die hem bijstaat in zijn werk en als geen ander begrijpt. Niet alleen pakt Tini Koopmans koffers in, maar ze begeleidt ook muziekopnames en is continu aanwezig bij het werk van haar man.
Dat Koopmans vrouw Tini een prominente rol in de film heeft gekregen is een goede zet, want de interviewbytes van Koopman zijn erg kort. Koopman vertelt zichtbaar gemakkelijker over zijn kennis van muziek dan over zijn privéleven en drijfveren. Na het zien van de documentaire is goed te begrijpen waarom: zijn werk beslaat zijn hele leven. Het hoge wandeltempo van Koopman dat Hegeman telkens in beeld brengt staat symbool voor de schijnbaar moeiteloze vaart waarmee Koopman zich van locatie naar locatie verplaatst om overal ter wereld perfectionistisch (doch nooit onvriendelijk) zijn steentje bij te dragen aan prachtige barokconcerten. Tini biedt hier uitkomst: zij praat gemakkelijker over haar man dan hijzelf. Hoewel Koopman een mateloos interessant leven leidt en zijn passie duidelijk zichtbaar wordt gemaakt registreert de film ook een zekere routine die Koopman zich duidelijk al jarenlang eigen heeft gemaakt. Hoewel Hegeman hier zelf geen schuld aan heeft, zorgt het ervoor dat de film eigenlijk geen spanningsboog heeft en wat repetitief overkomt.
Ik Wil Graag Honderd Worden is een geslaagd portret van een van Nederlands meest succesvolle dirigenten. Hoewel de documentaire vlot gemonteerd is en er een goede balans tussen interviews en registraties van repetities en concerten is, zal de film voornamelijk de liefhebber van klassieke muziek aanspreken; wat meer diepgang en doorvragen in de interviews en wat minder herhaling van registraties had de documentaire geen kwaad gedaan. Met 72 minuten is de film precies lang genoeg om de kijker geboeid te houden.
