We leven in een multimediaal tijdperk, waarin we onszelf suf 'liken' op allerlei sociale media, eerder over een ongeluk tweeten dan de politie is gebeld en we dag en nacht omringd worden met allerhande camera's en beeldschermen. Het medium film speelt handig in op de nieuwe vluchtige tijdgeest, want filmmakers offeren tegenwoordig zelfs hun persoonlijke visie op voor de grote gemene deler van de gemiddelde smaak van het volk door middel van crowdsourcing. Het is tot op zekere hoogte een goede zaak dat filmmakers meegaan met de tijd. Neem nu Barry Levinson, de man die verantwoordelijk was voor klassiekers als Good Morning, Vietnam, Rain Man en Sleepers, Met het milieuhorrorvehikel The Bay wil Levinson ons duidelijk maken dat hij dan wel zeventig mag wezen, maar de moderne ontwikkelingen nog prima kan bijhouden. Denkt hij.
Levinson loopt namelijk ernstig achter de feiten en trends aan. Horrorfilms opgebouwd uit gevonden filmmateriaal zijn na het succes van The Blair With Project, Paranormal Activity en [REC] behoorlijk passé. Voor The Bay wordt zo'n beetje alles waar maar mee te filmen valt in de strijd gegooid. Zo komen er niet alleen beelden voorbij gemaakt met digitale en analoge video- en filmcamera's, maar wordt er ook driftig gebruik gemaakt van bewakingsbeelden, webcams, mobieltjes en sms'jes. De onuitputtelijke stortvloed aan technische hulpmiddelen zijn samengesmeed tot een rommelige reconstructie van de rampzalige uitmoording van een dorpje aan de Amerikaanse Chesapeake baai.
Het geheel wordt aan elkaar gepraat door één van de weinigen die het nog kan navertellen. De ambitieuze reporter Donna Thompson zag haar eerste werkdag voor de camera toch iets anders voor zich. Ze verwachtte de feestelijkheden rondom de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag te verslaan door een gesprekje met de inwoners van een ingedut vissersstadje aan te knopen en de burgemeester te interviewen. De feestvreugde wordt echter snel verstoord als zich een onvoorstelbare ramp voltrekt. Overal komen inwoners aanstrompelen met een merkwaardige huidaandoening. Het lokale ziekenhuis puilt uit van de slachtoffers en de doden beginnen bij bosjes te vallen. De crisis, die eigenlijk al weken eerder was ontketend maar nu pas opzien baart, wordt vervolgens van uit allerlei hoeken bezien. Zelfs kippenstront wordt als mogelijke oorzaak aangewezen.
De arts van de spoedeisende hulp probeert net als een stel biologen de boosdoener en een remedie te achterhalen. Een jong stel vertrekt nietsvermoedend vanuit een andere stad per boot richting de ramplocatie. En de politie belandt van de ene bizarre situatie in de andere. Dat overdaad schaadt blijkt wel uit de ontelbare invalshoeken, hulptroepen in de vorm van eendimensionale personages en multimediale aanpak waarmee Levinson zijn ecohorror presenteert. Vaste genre-ingrediënten als dermatologische gorigheid en schrikeffecten zijn vanzelfsprekend present. De chaos waarmee het echter wordt geserveerd werkt hier eerder averechts dan effectief. De spanning is ver te zoeken, vooral omdat Donna ons van tevoren vaak al vertelt wie het wel of niet gaat overleven.
Bovendien is het de kijker al lange tijd duidelijk hoe de vork in de steel zit, terwijl de vele personages nog in het duister tasten. Het is leuk geprobeerd, maar Levinson weet door het gebrek aan spanning, schaarse schrikmomenten en zijn hopeloos achterhaalde aanpak niet veel indruk te maken. Zeker niet bij de rasechte horrorliefhebber. Er wordt veel uit hetzelfde vaatje getapt, omdat de voor de kijker al niet zo geheimzinnige aandoening steevast dezelfde fysieke symptomen en zombieachtige patronen oplevert. Er liggen daarnaast gemiste kansen op het humorvlak bij de typisch Amerikaanse setting van een kleinschalig vissersplaatjes dat de belangrijkste feestdag van het jaar viert. The Bay is bovenal meer vorm dan inhoud.
