De vriendschap tussen een oude man en een veel jongere dame hebben we al regelmatig op het witte doek voorbij zien komen. Een bekend voorbeeld is Lost in Translation, waarin Bill Murray en Scarlett Johansson elkaars gezelschap in het anonieme en overweldigende Tokio opzochten. In een buitenwijk van Tokio woont ook de voormalige universiteitsprofessor Takashi. Om de eenzaamheid te doden bestelt hij een bezoekje van studente Akiko, die haar studie bekostigt door voor een escortbureau te werken. Van seks tussen de twee komt het niet. Akiko weigert Takashi's Japanse garnalensoep en valt in zijn bed in slaap.
Het is een zachtaardig tafereel, want de oude man maakt geen misbruik van het meisje en ontfermt zich over haar en haar lot. De bijzondere band die tussen het meisje en de intellectueel opbloeit, vormt het uitgangspunt van Like Someone In Love, genoemd naar een plaat van Ella Fitzgerald. Na een Italiaans uitstapje is dit de tweede speelfilm die de vermaarde cineast Abbas Kiarostami buiten zijn thuisland Iran schoot. Zijn hand is zelfs in Tokio en met Japanse dialogen onmiskenbaar overeind gebleven en wordt gekenmerkt door lange shots en interacties waarbij de ellenlange dialogen eigenlijk net zo veel zeggen als de gemoedelijke stiltes.
Like Someone I Love is geleidelijk op zoek naar rust en sereniteit. Over het geheel van dit innemende drama, maar ook binnen sommige afzonderlijke scènes. In het openingsshot zien we een nerveuze Akiko in een bar aan de telefoon bekvechten met haar controlerende vriendje. Vervolgens soebat ze met haar baas die vindt dat ze naar Takashi moet afreizen, terwijl het meisje liever met haar oma afspreekt die een paar uur in de stad is. In een brij aan dialoog wordt het hectische leven van Akiko geschetst. Als ze later alsnog in een taxi stapt, luistert ze de reeks voicemailberichten van haar oma af. Kiarostami schuwt de moderne communicatiemiddelen en de bijkomende verwarring niet, maar legt de nadruk op intermenselijke relaties die ze ermee willen versterken. Akiko dreigt haar grootmoeder te missen maar laat de taxichauffeur wel wat rondjes rond het plein maken waar haar oma als een trouwe hond staat te wachten.
Toch is Kiarostami niet consequent in zijn lijn, want zodra het jaloerse vriendje van Akiko weer in het spel is, wordt de band die Akiko en de oude man aan het opbouwen zijn weer verstoord. De contemplatieve sfeer die Like Someone In Love oproept komt hierdoor niet goed uit de verf. Er schuilt veel potentie in de prachtige emotionele scènes tussen Akiko en haar nieuwe vriend, die ondanks het vele oeverloze gebabbel van het meisje vooral om de betekenisvolle stiltes tussen de twee draaien. Kiarostami probeert zich primair te richten op de band tussen de twee hoofdpersonen, maar haalt er te veel toestanden bij om de focus te kunnen houden. Het laat je enigszins verward en gissend naar een boodschap achter, vooral als de groteske uit de toon vallende slotscène zich aandient.
