Bij langlopende filmseries heeft het weinig zin om het nieuwste deel te beoordelen als een op zichzelf staande film. De reeks in kwestie heeft zijn vaak jarenlange commerciële succes te danken aan een specifieke formule en zal daar weinig van afwijken. Hierdoor worden deze series vaak genres op zich. Dat geldt zeker voor de Fast and Furious-reeks. Fans weten precies wat ze van een nieuw deel kunnen verwachten en de makers doen er alles aan om aan die verwachtingen te voldoen. In dit zesde deel zijn de bekende onderdelen van de reeks dan ook weer goed vertegenwoordigd: een vette soundtrack, schaars geklede dames en natuurlijk een hoop blikschade.
Het niet noemenswaardige plot is niet veel meer dan een herhaling van 2 Fast 2 Furious. Opnieuw zien Dom en Brian zich genoodzaakt een samenwerking met de politie aan te gaan om hun vrijheid terug te krijgen. De grootste motivatie voor Dom is echter Letty, die nog in leven blijkt te zijn en voor crimineel Shaw werkt, weer thuis te brengen en de familie compleet te maken. Terwijl deel zes zich juist met deze verhaallijn had kunnen onderscheiden van zijn voorgangers door de verhoudingen op scherp te zetten, blijft dit conflict onderbelicht. De personages hebben na vijf films nog steeds de diepgang van een kofferbak en Rodriquez lijkt met haar immer stuurse blik enige ontwikkeling van dit plot actief tegen te werken.
De rest van de familie het woord valt zo vaak dat een drinkspelletje op dit woord je al na een half uur in het ziekenhuis zou doen belanden bestaat natuurlijk uit de leden van het team dat Dom samenstelt. Alle bekende gezichten uit de reeks komen weer terug, en dat is een prettig weerzien. Ook al moeten de acteurs zich behelpen met platte spierballenpraat, en is het acteren matig, ze hebben er duidelijk weer zin in. De kameraadschap tussen al deze uiteenlopende types komt daardoor ongedwongen over. Met name Johnson is een leuke aanwezigheid die met zijn natuurlijke charisma zelfs met de meest idiote oneliners wegkomt. Ook Evans weet nog wat te maken van zijn rol als schurk. Tussen al die spierbundels mag hij fysiek dan niet erg intimiderend zijn, maar hij straalt voldoende geslepenheid uit om een geloofwaardige opponent te zijn.
Maar alles staat natuurlijk in dienst van de actie, en die heeft Fast & Furious 6 genoeg. Deel zes doet niet onder voor zijn voorganger en regisseur Lin weet nog een versnelling hoger te schakelen. Dit gaat vaak ten koste van de geloofwaardigheid, maar dat mag de pret niet drukken. De actiescènes zitten dynamisch in elkaar en de snelheid is voelbaar. Hoogtepunt is een spectaculaire achtervolging over een snelweg waarbij zwaar geschut wordt ingezet, maar de finale gaat letterlijk en figuurlijk voor nog groter. Daarbij worden de geschillen niet alleen met de voet op het gaspedaal uitgevochten. Een paar vuisten volstaan ook, en daarbij doen de dames niet onder voor de heren. Vooral de knokpartijen tussen Carano en Rodriquez zijn keihard.
Met zijn gelikte regie weet Lin de fans precies te geven wat zij van een nieuw Fast and the Furious-deel verwachten. Het is meer van hetzelfde, maar zonder enige pretenties. De onbevangenheid en de flitsende actie vergoelijken de zwakke punten. Tot slot geeft dit deel de vreemde eend in de bijt Tokyo Drift eindelijk een definitieve plaats in de continuïteit van de serie. Blijf ook nog even zitten voor een extra scène tijdens de aftiteling, waarin deel zeven alvast wordt warmgedraaid.
