De jonge Saleem is een speciaal kind. Hij heeft telepathische krachten, kan heel goed ruiken en is precies zo oud als het land waarin hij woont. Op 15 augustus 1947 werd hij om klokslag twaalf uur geboren, het moment dat de onafhankelijk in India werd uitgeroepen. Een middernachtskind, net als de tientallen andere jongens en meisjes met wie hij op afstand kan communiceren. En allemaal hebben ze hun eigen magische krachten. Het ruim dertig jaar oude verhaal van Salman Rushdie, destijds een groot succes, blijkt nog steeds te kunnen dienen als een pakkende geschiedenisles. Veel gevoel zit er jammer genoeg niet in de verfilming. Daarvoor blijft de vertelling te eenzijdig. Bovendien duurt Midnights Children met een lengte van 146 minuten een dik half uur te lang.
De film draait om twee middernachtskinderen die bij de geboorte met opzet door een zuster worden verwisseld. Ze wil een politiek statement maken door ervoor te zorgen dat het kind uit het welgestelde gezin wordt opgevoed door arme ouders, terwijl de arme baby in een luxeleventje wordt geplaatst. Er hadden zo interessante dingen gedaan kunnen worden met de klassieke nature/nurture-kwestie, maar daar blijft het scenario - geschreven door Rushdie zelf - lange tijd te eenzijdig voor.
Midnights Children concentreert zich vrijwel volledig op het perspectief van Saleem, het jongetje dat eigenlijk arme ouders heeft maar door de verwisseling een mooie toekomst voor zich heeft liggen. Wanneer zijn verzorgers erachter komen dat ze andermans zoon hebben opgevoed begint het drama tot leven te komen, maar zonder dat het verhaal van Shiva, de andere baby, wordt uitgewerkt blijft dat toch oppervlakkig. De boodschap van Midnights Children wordt gelaagder wanneer de twee later in de film tegenover elkaar komen te staan. De vraag is of het dan niet al te laat is. Deze film vergt geduld van de kijker.
Voordat het verhaal echt naar een climax toewerkt, besteedt regisseur Deepa Mehta veel aandacht aan het portretteren van verschillende generaties uit één familie, voor en na de onafhankelijkheid. Dankzij dat lange tijdsbestek geeft Midnights Children een aardig beeld van de effecten die de ontwikkeling van de Indiase politiek en maatschappij op burgers heeft gehad. Leerzaam is dit drama daarmee dus wel.
Maar in een film van tweeënhalf uur wil je toch ook meegesleept worden. Op dat vlak schiet deze boekverfilming vooral in de eerste helft tekort. Tegen het eind komen er intrigerendere themas naar boven borrelen. Het einde is zelfs ontroerend. Dat maakt veel goed, maar het neemt niet weg dat het grootste deel van de film aan de vlakke kant blijft.
