In een Amerikaans arbeidersdorp in de jaren vijftig besluiten vijf tienermeiden samen een verbond aan te gaan. Een verbond tegen het volgens hen seksistische mannelijk volk dat vrouwen voornamelijk pervers en minachtend behandelt. Onder leiding van Legs richten de meiden hun feministische actiegroep Foxfire op. Wat begon als een ludiek tegengeluid, groeit uit tot een ernstig criminele meidengroep.
De film is gebaseerd op het boek Foxfore: Confessions of a Girl Gang van Joyce Carel Oats. Het boek werd in 1996 al een keer verfilmd onder dezelfde filmtitel als de huidige versie. Destijds vertolkte Angelina Jolie de rol van Legs, maar dit maakte de film niet automatisch tot een hoogvlieger. Wellicht omdat het teveel afweek van het boek. Laurent Cantets Foxfire blijft dichter bij het oorspronkelijke verhaal, al is de film wel meer chronologisch verteld dan het boek. Of de makers daar goed aan hebben gedaan blijft echter de vraag. Foxfire is erg langdradig en zit boordevol overbodige scènes, wat het vasthouden van de aandacht zeker niet vergemakkelijkt.
Dan is er nog het probleem van de afstandelijkheid. De meidengroep van zes breidt zich uit waardoor er veel verschillende personages voorbij komen. Het is niet altijd duidelijk wie nu ook alweer wie is. Als dan ook nog willekeurig enkele personages wel worden uitgediept en andere ineens weer niet, is de warboel compleet. Daarnaast blijft bij het uitlichten van personages de achtergrondinformatie erg oppervlakkig. Dat zorgt ervoor dat een echte binding met de personages uitblijft.
Een ander onuitgewerkt punt is het thema homoseksualiteit. De precieze relatie tussen Maddy en Legs blijft eigenlijk de hele film soort van onbesproken, terwijl er toch duidelijk een voelbare spanning is tussen de twee. Wanneer Legs haar haren kort knipt verandert ze in een echte tomboy en ook Maddy heeft een vrij jongensachtige uitstraling. Als ze lesbisch zouden zijn worden ze hierdoor wel heel stereotype geportretteerd. Wat wel heel duidelijk blijkt is dat alle meiden een zwak hebben voor Legs en zo dicht mogelijk bij haar in de buurt willen zijn. Laurent Cantet doet over het onderwerp ook niet echt een duidelijke uitspraak en zegt de gevoelens die de meiden hebben voor Legs als het doel voor een totale gemeenschappelijke ervaring waarin het politieke aspect en het sensuele aspect samenvallen te zien. Maar of je dat als homoseksualiteit moet beschouwen weet hij niet zo goed.
Het niet kunnen verplaatsen in de personages komt misschien ook wel door het ongenuanceerde stereotiepe karakter van het verhaal. Zo zijn alle jarenvijftigmannen seksistische varkens en riekt feminisme naar criminaliteit en sektarische groeperingen. Althans dat is het beeld dat in Foxfire wordt geschetst. Dat komt met name door de al snel crimineel wordende acties van de meiden en het feit dat de kijker vooral hun handelingen ziet in plaats van op beeld goed uitgewerkte daden die ertoe leiden. Zo wordt verkrachting alleen gesuggereerd, maar nooit gewelddadig in beeld gebracht en lijken de slachtoffers het bijna zelf vrijwillig op te zoeken en daarna zo weer vergeten te zijn. Het is dus niet meer dan begrijpelijk dat de maatschappij de daden van de groep als crimineel ziet en totaal geen sympathie voelt voor ze, want dit voel je ook als kijker geen moment.
Wat een tijdloos plaatje had kunnen zijn over de empowerment van vrouwen, een onderwerp dat over de grenzen van generaties en culturen heen gaat, is helaas niet meer dan een langdradige clichématige girlpowerfilm.
