Een man en een vrouw worden verliefd, maar zij heeft al een relatie dus alles moet geheim blijven. We hebben het al duizenden keren voorbij zien komen en toch blijft het gebruikt worden om voor drama in film te zorgen. Dat is niet anders in Grand Central. Vermoeiend is het, vooral omdat de personages maar niet tot leven willen komen. Aan de andere kant is de keuze voor de setting van dit gezapige liefdesdrama wel origineel, en dat weet regisseuse Rebecca Zlotowski weer handig uit te buiten.
In Grand Central volgen we Gary, een eenzame man die schijnbaar alles wat hij ooit had achter zich heeft gelaten. Zlotowski laat in het midden wat zijn achtergrond precies is, maar duidelijk wordt al snel dat hij zelfdestructieve neigingen heeft. Om te beginnen is dat terug te zien in de baan die hij aanneemt: werken in een kerncentrale, waar hij dagelijks blootgesteld gaat worden aan (een lichte dosis) radioactiviteit.
En dan ontmoet hij Karole, een vrouw die op het punt staat om met zijn nieuwe baas te trouwen. De twee blijken zichzelf niet te kunnen bedwingen en liggen al gauw door de hoge grassprieten te rollen. Dat kan nooit goed gaan, weet de kijker, en dat gaat het ook niet. Toch blijven Gary en Karole doorzetten. Liefde is net als radioactiviteit een onzichtbare sluipmoordenaar, wil Zlotowski laten zien.
Naarmate de relatie heviger wordt, begint ook de geigerteller die Gary verplicht tijdens zijn werk moet dragen steeds sneller te tikken. Hij is dubbel besmet, systematisch bezig om zichzelf te slopen, afstevenend op het onvermijdelijke onheil. Een origineel gevonden metafoor voor een onmogelijke, gedoemde liefde.
Maar alleen daarmee ben je er nog niet. Dat Zlotowski een pakkende draai aan een overbekend onderwerp weet te geven, wil niet zeggen dat Grand Central ook een goede film is geworden. Ook al weet de regisseuse zeker iets toe te voegen door het dagelijkse werk binnen een kerncentrale op een realistische manier weer te geven, het laat de film nog niet tot leven komen. Daarvoor hadden haar personages interessanter en sympathieker moeten zijn. Dat ligt niet aan de cast, want Tahar Rahim en Léa Seydoux hebben inmiddels bewezen dat ze tot de top van hun generatie Franse acteurs mogen worden gerekend. Hij door films als Un Prophète en À Perdre la Raison, zij met name door haar prachtrol in La Vie dAdèle eerder dit jaar.
Het is Zlotowski die te weinig tijd neemt om de hoofdpersonen gelaagder te maken. Wellicht dat ze zich teveel heeft vastgebeten in haar goed gevonden metafoor. Treffend is die zeker, maar het is spijtig dat er verder weinig steunpunten zijn om dit drama overeind te houden.
