Wereldwijd zijn er inmiddels miljoenen mensen via IVF ter wereld gekomen, maar een halve eeuw geleden waren dat er nog nul. Een trio Britten maakte zich in de jaren zeventig sterk voor de wetenschappelijke ontwikkeling van deze bevruchtingsmethode, tegen de kerkelijke en maatschappelijke moraal in. Joy vertelt hun verhaal en dan met name dat van de standvastige verpleegster en lab manager Jean Purdy. Een vrouw die veel obstakels overwon in haar streven om mensen zonder hoop een nieuwe keus te geven, maar die zelf een groot verdriet kende.
Joy laat de voorspoed en tegenslagen zien die het trio pioniers ondervinden tijdens de wetenschappelijke ontwikkeling van hun methode en de praktische toepassing ervan. De weerstand is groot. De kerk zet hen in het verdomhoekje en andere wetenschappers zijn bang dat de IVF tot zieke baby's zal leiden of - indien succesvol - tot overbevolking: een toekomst vol gefabriceerde mensen. Dr. Robert Edwards, de hoofdwetenschapper, werd voor een moderne Victor Frankenstein of zelfs een Josef Mengele uitgemaakt, want het onbekende is voor veel mensen als horror.
Het is natuurlijk bekend hoe dit verhaal eindigt, dus van echte verrassingen hoeft Joy het niet te hebben. Regisseur Ben Taylor (Catastrophe, Seks Education) presenteert gewoon een vaardig gemaakte film over een belangrijke medische ontwikkeling. Er is een lach en een traan, hoop en angst, compassie en jaloezie, allemaal uitstekend uitgebeeld door de Britse cast. James Norton als Dr. Edwards is een betrouwbare keuze en laten we hopen dat Bill Nighy, die de vooruitstrevende gynaecoloog Patrick Steptoe speelt, nooit met pensioen gaat.
Thomasin McKenzie draagt in de hoofdrol de film. Jean is recht door zee en zo vreselijk innemend dat enkel McKenzies optreden deze film al een aangename kijkervaring maakt. Brie Larson speelde vorig jaar in het vermakelijke Lessons in Chemistry een (fictieve) wetenschappelijke pionier op het gebied van DNA-onderzoek, wat natuurlijk - Larson kennende - vergezeld ging met een overdosis aan emancipatoire boodschappen. Joy stipt deze thema's een stuk subtieler aan. Jean is geen vrouwelijke superheld die naar voren geduwd moet worden; haar invalshoek is simpelweg de meest interessante om dit verhaal te vertellen.
Deze warme vertelling wordt vergezeld van warme plaatjes. De verzadigde kleuren schetsen levendige laboratoria en onderzoeksruimtes, met natuurlijk heel veel groen, de kleur van vruchtbaarheid en geboorte. Joy is een mooie ode aan de dappere wetenschappers die zo veel vreugde brachten aan aspirerende ouders die voorheen aan het eind van het spoor waren.
Joy is te zien bij Netflix.
