De Engelstalige remake blijft een heikel punt in de filmindustrie. Waar filmmakers kansen zien om een breder publiek aan te spreken met het importeren van buitenlandse succesnummers, staan puristen al snel op hun achterste poten wanneer de eerste geruchten van een remake opduiken. Waarom nog morrelen aan een film die al goed, zo niet geweldig is? Hoewel er in de recente geschiedenis toch wel degelijk een aantal positieve uitzonderingen voorbij zijn gekomen (The Departed, The Girl With The Dragon Tattoo), blijft er altijd nog een zekere huiverigheid tegenover remakes bestaan. Spike Lee, regisseur van deze nieuwe Oldboy zal er ongetwijfeld over mee kunnen praten. Chan-Wook Parks culthit in een Amerikaanse setting, kan dat wel goed gaan?
De vernieuwde versie van Oldboy doet precies tijdens het tienjarige jubileum van het origineel zijn intrede in de bioscopen, maar een Amerikaanse bewerking was al langere tijd op handen. In een vroeg stadium waren Steven Spielberg en Will Smith als respectievelijk regisseur en hoofdrolspeler aan het project verbonden. Nadat beide heren er in 2009 de brui aan gaven, nam Spike Lee twee jaar later het stokje over. Het contrast met Chan-Wook Park kon haast niet groter zijn. Je zou bijna zo ver kunnen gaan om te stellen dat beide regisseurs in zekere zin dan ook gelijk symbool staan voor het verschil tussen de oosterse en westerse filmwereld; met aan de ene kant de ingetogen, filosofische aanpak van Park en aan de andere kant de 'in-your-face'- stijl van de Afro-Amerikaanse Lee, die er zelf niet bepaald om bekend staat ooit een blad voor de mond te nemen.
Hetzelfde contrast is tegelijkertijd ook terug te vinden in Lees remake, al is zijn versie in grote lijnen erg identiek aan het origineel. Josh Brolin speelt Joe Doucett, een gescheiden man die er naast zijn werk als marketing executive graag flink op los zuipt. Na een avond veel te diep in het glaasje te hebben gekeken, wordt Joe wakker in een gesloten motelkamer. Zonder ook maar enige aanwijzingen over de reden van zijn gevangenschap, wordt hij maar liefst twintig jaar vastgehouden, om vervolgens zonder verklaring weer van de ene op de andere dag vrij te worden gelaten. Het zijn deze eerste grofweg dertig minuten die gelijk ook het meest geslaagde gedeelte van de film vormen. Josh Brolin staat voor de lastige opgave om de performance van voorganger Min-sik Choi te doen vergeten, maar brengt genoeg veelzijdigheid als acteur om een eigen draai aan de rol te kunnen geven.
Daarna gaat het echter snel bergafwaarts met Lees remake. Na zijn vrijlating wordt Joe wakker in een koffer midden in een weiland. Nog geen minuut later krijgt hij het aan de stok met een groep rugbyspelers, die vervolgens meteen op een bijna kolderiek overdreven manier worden afgetuigd. De hele scène oogt voornamelijk misplaatst aan en haalt de zorgvuldig opgebouwde spanning gelijk uit de film. Het is typerend voor wat Lee met de film voor ogen lijkt te hebben: krampachtig proberen om nog een stapje shockerender te zijn dan het origineel, en het liefst met een flinke dosis expliciet geweld. Het wordt er niet beter op wanneer Copley zijn intrede doet als vijand. De Zuid-Afrikaan bedient zich van een veel te dik aangezet accent en maakt van zijn personage te veel een karikatuur om hem later in de film nog serieus te kunnen nemen. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Samuel L. Jackson, wiens optreden zoals altijd allerminst saai is, maar wel flink uit de toon valt.
De vraag die de fans van het origineel echter het meeste bezig zal hebben gehouden, is in hoeverre Lees versie trouw blijft aan het bronmateriaal. Qua gebeurtenissen volgt de remake het origineel vrij nauwgezet, met hier en daar een kleine knipoog of aanpassing. Zo is aan de welbekende scène met de hamer in de gang een kleine twist toegevoegd die hem een tikkeltje dynamischer maakt dan zijn voorganger. Wat de plottwists betreft zullen we niet teveel weggeven, maar doet Lee nog een schepje bovenop het origineel. De epiloog waarin hij de zaken weer netjes af wil ronden is echter weer een stapje terug en voelt aan als een slap alternatief einde dat je weleens in de extra´s op een dvd kan vinden.
In zekere zin heeft Lee geprobeerd om de fans van het origineel tevreden te stellen en tegelijkertijd ook iets nieuws te bieden, maar geslaagd is het resultaat niet te noemen. Toegegeven, zijn versie heeft misschien een hogere schokwaarde dan die van Park, maar mist de complexe onderliggende filosofische en psychologische themas die het origineel zo sterk maakten. Spike Lees Oldboy is even subtiel als een dreun van een hamer in het gezicht.
